امام علی (ع)در نامه اى ۴۱ نهجالبلاغه خطاب به حاکم بصره که خود او را منصوب کرده بودند مینویسند که:
“اما بعد. تو را در امانت خود شريك كردم و يار و همراز خود شمردم و هيچيك از افراد خاندان من در غمخوارى و يارى و امانتدارى در نزد من همانند تو نبود.
… اى كسى كه در نزد من از خردمندان مى بودى.”
در این نامه به ذکر خیانتهای او میپردازد و میفرماید:
“چون فرصت به دست آوردى به مردم خيانت كردى و شتابان، تاخت آوردى و برجستى و هر چه ميسرت بود از اموالى كه براى بيوه زنان و يتيمان نهاده بودند، برگرفتى و بربودى و …”
متن عربی و ترجمه فارسی و شرح نامه و نیز صوت ترجمه فارسی نامه فوق را میتوانید در آدرس زیر مشاهده کنید:
ahlolbait.com/article/16496
ملاحظات:وقتی امام علی (ع) که خود معصوم بودند فردی را منصوب میکنند که نزد ایشان هيچيك از افراد خاندان خود در غمخوارى و يارى و امانتدارى در نزد خود را همانند او نمیدانستند و در نزد خود او را از خردمندان مى شناختند” ولی در نهایت دست به خیانت میزند چه انتظاری در انتصاب از سوی حضرت امام خمینی (ره) و مقام معظم رهبری و شورای محترم نگهبان و … داریم؟!
این بر میگردد به ویژگی انسان که هر چند فردی بسیار خوب و عادل و متقی باشد ممکن است سقوط نماید، همانطور که این والی بصره منصوب و مورد اطمینان امام علی (ع) سقوط کرد.
ماجرای خیانت و سقوط در ماجرای طلحه و زبیر هم مشهود است به نحوی که آن دو از سوی حضرت محمد (ص) که به وحی هم وصل بودند لقب طلحهالخیر و سیفالاسلام را گرفتند ولی بعداً علیه امام علی (ع) شمشیر کشیدند.
در طول انقلاب هم شاهد افرادی بودیم که یک زمانی تا پای شهادت پیش رفتند و از خلوصنیت برخوردار بودند لیکن بعداً به جرگه خائنین پیوستند، و راه خیانت پیشه کردند. نمونه آن موسوی و کروبی و بنیصدر و منتظری و روحانی و احمدینژاد بودند.
بعضیها معتقدند اینها از اول منحرف و خائن بودند ولی بعدها ماهیت خود را نشان دادند ولی برخیها اعتقاد دارند که آنها از اول اینگونه نبودند ولی بعدها پایشان لغزید و به آرمانهای اولیه خیانت کردند.
هر دو حالت ممکن است اما مهم آن است که آنها راه خیانت را برگزیدند و جهنم را برای خود واجب ساختند.
باید مراقب باشیم که ما نیز همچون آنها نلغزیم و راه خیانت و خباثت را پیشه خود نکنیم و خود را مصون از لغزش ندانیم و از خود مراقبت کنیم تا انشاالله عاقبتبهخیر شویم.