در تابلو «محضریت» تلاش داشتم تا حضرت اباالفضل(ع) را در اوج به نمایش درآورم. ایشان فراتر از یک نگاه فامیلی، به عنوان یک مؤمن، به خاطر رفتار زیبا و معرفتی که داشت، به بالاترین درجات نائل شد و تصور درک محضریت مادر مهربان عالم برای او امری برازنده است. اینکه نقاش نوع نگاه و قالبهای رایج را میشکند و شجاعانه در چهارچوب معارف الهی و از منظر معرفتی به این صحنه نگاه میکند، خود جای تأمل دارد. فضای دراماتیک این صحنه و مکالمهای که بین دو شخصیت حاضر در تابلو با واژگان سکوت در حال رخ داد است، به گونهای است که انگار زمان در این صحنه به پهنای تاریخ وسعت یافته و در فضایی سرشار از سکون، شور و شعور را متبلور میکند و مخاطب را با عنصر عظیم نور رب آشنا میکند.