صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
علامه مصباح‌یزدی: در اینکه محرومیت از این اماکن مقدسه برای ما خسران است تردیدی نیست. اما در این عالم خیلی از نفع و ضررها با هم تزاحم پیدا می‌کنند و باید اهم آنها را تشخیص داد و اهم را نمی‌توان با احساسات و عواطف تشخیص داد.
باتوجه به شیوع گسترده ویروس کرونا در کشور، بسته شدن درب‌های حرم های مطهر امام رضا(ع) و حضرت معصومه(س) برای حفظ سلامتی مردم و هنجارشکنی‌های عده‌ای افراطی پیرامون این اتفاقات از علامه مصباح یزدی سوالاتی شده است.
متن پرسش و پاسخ به شرح زیر می‌باشد:
سوال: محدودیت‌هایی که برای حضور در اماکن متبرکه مانند حرم‌های مطهر بوجود آمده موجب محرومیت‌هایی برای مردم شده است. آیا خود اینها نوعی عذاب و دوری از رحمت الهی نیست؟ با توجه به آنچه حضرتعالی از مبانی حضرت آقا سراغ دارید، آیا ایشان با ایجاد این محدودیت‌ها موافق هستند؟ نظر خود حضرتعالی چیست؟
پاسخ (بخش اول):
نظر حضرت آقا از اینکه برنامه هر ساله خودشان را در سفر به مشهد و سخنرانی در حرم مطهر تعطیل کردند، مشخص است.
در اینکه محرومیت از این اماکن مقدسه برای ما خسران است تردیدی نیست. اما در این عالم خیلی از نفع و ضررها با هم تزاحم پیدا می‌کنند و باید اهم آنها را تشخیص داد و اهم را نمی‌توان با احساسات و عواطف تشخیص داد.
تشخیص اهم در هر چیزی وابسته به نظر متخصص آن امر است. وقتی متخصص مسائل پزشکی می‌گوید ممکن است در یک خانواده یک نفر بقیه را مبتلا کند و همه بمیرند، کسانی که باورشان نیست و نمونه‌اش را ندیده‌اند انکار می‌کنند. اما با آن نگاه و تجربه، معلوم میشود یک تکلیف واجب با یک امر مستحب تزاحم دارد.
پاسخ (بخش دوم):
حال، آیا ممکن است روزی بیاید که با فرض این ضررها باز هم رفتن به این اماکن اولویت داشته باشد، گرچه فرض بعیدی است، اما مثلا اگر این تعطیلی چندین سال طول بکشد و موجب فراموشی مردم شود، ممکن است با برنامه خاصی لازم باشد عده‌ای به زیارت بروند،
مثل اینکه اگر افراد به دلیل فقر نتوانستند به حج بروند و حج در شرف تعطیل بود، واجب است امام افرادی را از بیت المال به حج بفرستد تا اصل حج تعطیل نشود. اما این موارد نادر است. الآن هم کسی اصل زیارت را ممنوع نکرده، بلکه گفته‌اند این چند روز نروند.
از سوی دیگر، خود این وضعیت وسیله‌ای است برای آزمایش کسانی که می‌خواهند از این فرصت برای اغراض شخصی، گروهی یا سیاسی سوء استفاده کنند.
گاهی بعضی گناهانی که خواص مرتکب می‌شوند از هزاران گناه کبیره‌ای که عوام مرتکب می‌شوند بدتر است. برای آنکه کسی که دزدی می‌کند یا مرتکب کار خلاف عفتی میشود صریحا می‌گوید هوای نفس است.
اما گاه کسی می‌خواهد از فرصتی استفاده کند و کاری کند که ظاهرش عبادت است و باطنش هوای نفس و مریدبازی است و نتیجه بالفعل آن ایجاد اختلاف میان مردم است.
اینکه گفته شود خود این محرومیتی است که افراد نتوانند به حرم مشرف شوند، آیا اینکه فرد بیمار شود و در خانه بیافتد و نه تنها نتواند حرم برود، بلکه نتواند نمازش را هم ایستاده بخواند، محرومیت نیست؟ حال اگر کار ما موجب شود ده‌‌ها نفر به این وضع مبتلا شوند چه؟
بالاخره خود این یک امتحان الهی بزرگی است برای متخصصین که باید هم خطرها و ضررها را بسنجند و هم تکلیف و فتوای فقهی را با پرهیز از هواهای نفسانی بفهمند و از زنده باد و مرده بادها هم نترسند.
