صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
۱۳۹۸/۷/۲۶
حسین احمدی
۱۵ ساله
حسین جان من آمدم…
آمدم با باری سنگین از گناه، اما می گویند وقتی بر سفره ی فرد کریمی می روید، به لباس و تیپ زشت خود نگاه نکنید، به مقدار کرامت آن فرد کریم نگاه کنید، پس من نیز در پیروی از همین قانون به بار سنگین گناهان خود نگاه نمی کنم و به کرامت کریم ترین کریمان نگاه می کنم.
ای کریم ترین کریمان: آمدم، آمدم ای شاه پناهم بده.
فکر می کنم و البته مطمئنم انتهای پلکان تولای شما رسیدن به درجات بالایی از آسمان ها است.
یک نمونه از آن درجات درجه ای است که کربلائیان گرفتند: پس مرا در این پلکان قرار بده.
آقاجان می دانم که بد هستم، پر گناهم و اگر هم آمده ام به امید این آمده ام، که شاه کریم کریمان و هر که بر سفره کریم کریمان برود بالاخره چیزی دستگیرش می شود زیرا سفره سفره ی کریم ترین کریمان است و سفره به قدری وسیع است که همه بتوانند از آن بهره ببرند.
ولی آقاجان گرچه که پر از گناهم اما به خداوندی خدا که دلم پر از عشق شما است و در آتش عشقتان می سوزم.
و یکی از دلایل آمدنم همین است، همین عشق، همین عشق سوزان.
می خواهم بقیه حرفم را جوری بگویم که فقط شما که از دلم خبر دارید بفهمید که چه می گویم.
یااباعبدالله، یااباعبدالله، یااباعبدالله، یااباعبدالله … ، یاریمان کن.
آمدم ای شاه پناهم بده
برگه امانی ز گناهم بده
