أمیرالمؤمنین نَحْنُ الِاسْمُ الْمَخْزُونُ الْمَکْنُونُ نَحْنُ الْأَسْمَاءُ الْحُسْنَی الَّتِی إِذَا سُئِلَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِهَا أَجَابَ نَحْنُ الْأَسْمَاءُ الْمَکْتُوبَهًُْ عَلَی الْعَرْشِ وَ لِأَجْلِنَا خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ السَّمَاءَ وَ الْأَرْضَ وَ الْعَرْشَ وَ الْکُرْسِیَّ وَ الْجَنَّهًَْ وَ النَّارَ وَ مِنَّا تَعَلَّمَتِ الْمَلَائِکَهًُْ التَّسْبِیحَ وَ التَّقْدِیسَ وَ التَّوْحِید وَ التَّهْلِیلَ وَ التَّکْبِیرَ وَ نَحْنُ الْکَلِمَاتُ الَّتِی تَلَقَّاهَا آدَمُ مِنْ رَبِّهِ فَتابَ عَلَیْه.
امام علی (علیه السلام) فرمودند، ما امامان، اسم پوشیده و نهانِ خدا هستیم.
مائیم اسماء الحسنی که چون خداوند عزّوجلّ به آن نامها خوانده شود اجابت کند؛ مائیم نامهای نوشته شده بر عرشالهی و خداوند عزّوجلّ به خاطر ما آسمان، زمین، عرش، تختِ فرمانروایی، بهشت و جهنّم را آفریده است؛ و فرشتگان تسبیح، تقدیس، توحید، تهلیل و تکبیر را از ما فرا گرفتهاند
و مائیم آن کلماتی که آدم (علیه السلام) از پروردگارش دریافت کرد و خدا [بهواسطهی آن کلمات] توبه او را پذیرفت.
تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۸، ص۳۸۶ بحارالأنوار، ج۲۷، ص۳۸ .
آیه ۳۷ سوره بقره
فَتَلَقَّى آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِماتٍ فَتابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحيمُ
سپس آدم از پروردگارش كلماتى دريافت داشت؛ [و با آنها توبه كرد.] و خداوند توبهي او را پذيرفت؛ زيرا او توبهپذير و مهربان است.