توجه ویژه خداوند به زائران حضرت اباعبدالله الحسین از زمان حرکت تا رسیدن به قبر مطهر

 از ثمرات زیارت حضرت امام حسین علیه‌السلام پاکی از گناهان و احساس تزکیه و طهارت روح و حس مغفرت است.

ما این حالت را در زائران کربلا وقتی به دیدار آنها می‌رویم به وفور مشاهده کرده‌ایم. احساس سبکی، کنده شدن از تعلقات دنیا و مقید شدن به ارزش‌ها و تقید به خلق و خوی مثبت، از جمله مواردی است که زائر به تَبع این زلالیت روح درون خود حس می‌کند.

این نوع از ثمرۀ زیارت اباعبدالله علیه‌السلام در احادیث ما به وفور دیده می‌شود. بشیر دهّان از امام صادق علیه‌السلام دربارۀ کسى که به زیارت قبر امام حسین علیه‌السلام می‌رود، فرمود:

إِنَّ الرَّجُلَ لَیَخْرُجُ إِلَى قَبْرِ الْحُسَیْنِ ع فَلَهُ إِذَا خَرَجَ مِنْ أَهْلِهِ بِکُلِّ خُطْوَةٍ مَغْفِرَةٌ مِنْ ذُنُوبِهِ؛ ثُمَّ لَمْ یَزَلْ یُقَدَّسُ بِکُلِّ خُطْوَةٍ حَتَّى یَأْتِیَهُ فَإِذَا أَتَاهُ نَاجَاهُ اللَّهُ فَقَالَ عَبْدِی سَلْنِی أُعْطِکَ ادْعُنِی أُجِبْکَ اطْلُبْ مِنِّی أُعْطِکَ سَلْنِی حَاجَتَکَ أقضیها [أَقْضِهَا] لَکَ قَالَ وَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ یُعْطِیَ مَا بَذَلَ.

یعنی هنگامی که فرد از اهلش جدا می‌شود، به هر قدمى که برمی‌دارد، گناهانش آمرزیده می‌شود و سپس پیوسته به هر قدمى تقدیس و تنزیه شده تا به قبر مطهر می‌رسد.

وقتى به آنجا رسید، خداوند متعال او را خوانده و می‌فرماید:

1. بنده من از من درخواست کن تا به تو اعطاء کنم؛ سَلْنِی أُعْطِکَ
2. من را بخوان تا اجابتت کنم؛ ادْعُنِی أُجِبْکَ
3. از من طلب نما تا به تو عطا کنم.؛ اطْلُبْ مِنِّی أُعْطِکَ
4. حاجتت را از من بخواه تا برآورده کنم؛ سَلْنِی حَاجَتَکَ أقضیها.

راوى گفت: امام علیه‌السلام فرمود «و حق است بر خدا که آنچه بذل کرده را اعطاء فرماید.»

در این روایت، به 6 ثمرۀ زیارت امام حسین علیه‌السلام اشاره شده است؛ دو ثمرۀ آن از زمان حرکت تا رسیدن به قبر امام و 4 ثمره، از زمان رسیدن به قبر مطهر. دو ثمره‌ای که خداوند در زمان حرکت از منزل قرار می‌دهد مغفرت و تقدیس مؤمن از جانب خداست. مغفرت به این معناست که انسان‌ مؤمن، ضعف‌ها، کاستی‌ها و به اصطلاحِ عامیانه، چاله‌ چوله‌های رفتاری و ایمانی‌اش جبران و خطاهایش اصلاح شود تا مقدمه‌ای جهت بهره‌مندی از نعمت‌های خداوند باشد؛ از این جهت است که در آیات و احادیث مقدم بر توبه و رسیدن به بهشت است، آنجا که فرمود «وَ سارِعُوا إِلى‏ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ وَجَنَّةٍ» (آل‌عمران33) کربلا هم به واسطۀ وجود مقدس اباعبدالله الحسین علیه‌السلام مقدس‌ترین مکان و بهشت روی زمین است.

بنابراین خداوند با رحمت خود، با جریان دادن مغفرت در وجود فرد مؤمن، از همان ابتدای سفر او را آمادۀ بهره‌مندی از نعمات بهشت کربلا می‌کند.

این موهبت خداوند که از ابتدای سفر کربلا نصیب زائر می‌شود، منحصر به فرد است.

اما اینکه انسان مؤمن با هر قدم مورد تقدیس خداوند قرار می‌گیرد به چه معناست؟ شاید با تصویر کردن این مفهوم بتوان به حقیقت آن پی برد؛ به این صورت که مؤمنان از آن زمان که قصد حرکت می‌کنند و بلکه از آن زمان که نیت زیارت می‌کنند، حسّی آسمانی دارند و هر اندازه به زمان سفر نزدیک می‌شوند، این حس تقویت می‌شود و آن زمان که قدم در مسیر اباعبدالله می‌گذارند وجودشان آسمانی شده و به سمت امام علیه‌السلام پر می‌کشد تا زمانی که وارد وادی مقدس کربلا شوند و این حس در آنها تشدید شود.

بنابراین خداوند با تقدیس فرد مؤمن، وی را هر لحظه آسمانی‌تر و حسینی‌تر می‌کند. هر اندازه زمینۀ فرد پاک و مطهر باشد، بهره‌های وی از تقدیس خداوند بیشتر خواهد شد تا وارد ضیافت کربلا شود. ما این نوع از موهبت‌های خداوند را در قبال ماه رمضان نیز می‌بینیم. دو ماه رجب و شعبان را جهت آمادگی ورود مؤمنان به ضیافت‌الله قرار می‌دهد تا بهره‌های آنها چند برابر شود.

حال که انسان‌های مؤمن و زائران اباعبدالله علیه‌السلام مورد مغفرت خداوند قرار گرفتند و خطاهای آنها از سوی خداوند ترمیم شد و با هر قدم مورد تقدیس خداوند قرار گرفتند و حسی آسمانی سراسر وجود آنها را فرا گرفت،

آن 4 موهبت دیگر جایگاه دارد؛

 1. درخواست و اجابت

2. دعا و اجابت 

3. طلب کردن و عطا 

4. درخواست حاجت و برآوردن شدن آن.

نکتۀ ظریف و مهمی که در این دست روایات وجود دارد، این است که خداوند به واسطۀ اهل بیت وحی بسیار در موهبت‌های خود می‌افزاید و فرد مؤمنی که از طریق عترت به سمت خداوند رود، بیشتر مورد توجه و تکریم او قرار می‌گیرد و رشد بیشتری نصیبش می‌شود و در بین سایر اهل بیت وحی، امام حسین علیه‌السلام و زائران ایشان بیشتر مورد تقدیس و تکریم خداوند هستند و این حقیقت را در روایات فراوانی مشاهده می‌کنیم.