درمحضر قرآن _ یتبعون الداعی (۲)

امام علی علیه السلام از ابومَعمَر سَعدانی روایت شده است که: مردی خدمت امام علیّ‌بن‌ابی‌طالب علیه السلام رسید و عرض کرد: «ای امیرمؤمنان (! من در کتاب نازل شده‌ی خداوند شک کرده ام …

مولا علی علیه السلام به وی فرمود: «بگو آنچه را که در کتاب خداوند عزّوجلّ بدان شک کردهای». آن مرد عرض کرد: یافته‌ام که خداوند عزّوجلّ میفرماید: پس هرکه به لقای پروردگارش امید دارد، باید کاری شایسته انجام دهد. (کهف/۱۱۰)

پس یک‌بار خبر میدهد که با او دیدار میکنند و بار دیگر می‌فرماید: چشم‌ها او را نمی‌بینند ولی او همه‌ی چشم‌ها را می‌بیند. (انعام/۱۰۳).

حضرت  فرمود: «تفسیر سخن خداوند در آیه: چشم‌ها او را نمی‌بینند. ولی او همه‌ی چشم‌ها را می‌بیند. (انعام/۱۰۳)

این مدحی است که پروردگارمان تبارک‌وتعالی خود را با آن مدح کرد و او پاک و والامرتبه و بزرگ است و یادش با شکوه و بلند مرتبه باد.

موسی  درحالی‌که ستایش خداوند عزّوجلّ بر زبان داشت، درخواست کرد: رَبِّ أَرِنِی أَنظُرْ إِلَیْکَ درخواست او امری بزرگ و عظیم بود، از این رو مجازات شد و خداوند تبارک‌وتعالی فرمود: «مرا در دنیا نخواهی دید تا اینکه جان دهی و آنگاه مرا در آخرت میبینی.

امّا اگر میخواهی مرا در دنیا ببینی، به کوه نگاه کن، اگر در جای خود استوار ماند، مرا خواهی دید. خداوند سبحان نشانهای از نشانه های خود را آشکار کرد و پروردگارمان بر کوه تجلّی کرد و کوه قطعه قطعه شد و پوسید و موسی مدهوش بر خاک افتاد؛ یعنی مرده، پس مجازات او مرگ بود.

سپس خداوند زنده اش گردانید و او را برانگیخت و او به‌سوی خدا توبه کرد و گفت: «پاک و منزّهی و به‌سویت توبه کردم و من نخستین مؤمن هستم؛ یعنی نخستین مؤمنی که از میان آنان به تو ایمان آورد و هرگز تو را نخواهد دید».