سید محمدحسین بهجت تبریزی/ سراینده «علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را»

یاران چرا به خانه ما سر نمی زنند

آخر چه شد که حلقه بدین در نمی زنند

دایم پرنده اند به هر بام و بر دلی

دیگر به بام خانه ما سر نمی زنند

پنداشتند همچو درختی تكیده ام

سنگی از آن به شاخه بی بر نمی زنند

چرخد نظام كار به دوران به سیم و زر

دستی به كار مضطر بی زر نمی زنند

یا رب چه شد گروه طبیبان شهر ما

سر بر من فتاده به بستر نمی زنند

یاران چرا كه لاله عداران روزگار

تیر نگه به قلب مكدر نمی زنند

دستی برم به زلف سمن سا كه عاشقان

چنگی چو من به زلف معنبر نمی زنند

بر مدعی بگو كه ستیزد ز روبرو

مردان ز پشت حربه و خنجر نمی زنند

با من مجنگ جان برادر كه عاقلان

من رندم و قلندر و مفلس در این دیار

دزدان راه ره به قلندر نمی زنند

جور و ستم گرفته سراسر جهان ما

یا رب چه شد كه حد به ستمگر نمی زنند

مردم دریغ مرده پرستند شهریار

كاندر حیات سر به هنرور نمی زنند

 

امروز 27 شهریور مصادف با بیست و هفتمین سالگرد وفات سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار است، مردی که شاعری را به پزشکی ترجیح داد و شعر «علی ای همای رحمت» و «آمدی جانم به قربانت» به فارسی و «حیدر بابایه سلام» (به معنی سلام بر حیدر بابا) به زبان ترکی آذربایجانی‌اش چنان شهرتی گرفت که اگر شهریار پزشک حاذقی نیز می‌شد بعید به نظر می‌رسید هنر دست‌هایش در طبابت همچون کلام شعرش معروف می‌گردی

زندگی سراینده «علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را»

  سید محمدحسین بهجت تبریزی به سال 1285 درتبریز متولد شد. دوران طفولیت خود را در روستای مادری قایش قورشاق و روستای پدری خشکناب در بخش قره‌چمن آذربایجان ایران سپری کرد.

پدرش حاج میر آقا خشکنابی نام داشت که در تبریز وکیل بود. پس از پایان سیکل اول متوسطه در تبریز در سال 1300 برای ادامهٔ تحصیل از تبریز به تهران رفت و در مدرسهٔ دارالفنون (تا 1303) و پس از آن در رشتهٔ پزشکی ادامهٔ تحصیل داد. حدود 6 ماه پیش از گرفتن مدرک دکتری «به علل عشقی و ناراحتی خیال و پیش‌آمدهای دیگر» ترک تحصیل کرد.

پس از سفری چهارساله به خراسان برای کار در ادارهٔ ثبت اسناد مشهد و نیشابور، شهریار به تهران بازگشت و به سال 1315 در بانک کشاورزی استخدام و پس از مدتی به تبریز منتقل شد.

بعدها دانشگاه تبریز وی را یکی از پاسداران شعر و ادب میهن خواند و عنوان استاد افتخاری دانشکده ادبیات تبریز را نیز به وی اعطا کرد.

شهریار پس از انقلاب، شعرهایی در مدح جمهوری اسلامی و مسئولان آن، از جمله حضرت امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب سرود.

شهریار در روزهای آخر عمر به دلیل بیماری در بیمارستان مهر تهران بستری شد و پس از 83 سال زندگی شاعرانه پُربار و پرافتخار در 27 شهریور ماه 1367 به ملکوت اعلا پیوست، پس از مرگ در 1367، بنا به وصیت خود در مقبرةالشعرا در تبریز دفن شد.

شهریار دو دختر به نام‌های شهرزاد و مریم و یک پسر به نام هادی داشت.