برای فهم شخصیت و موضع گیری ائمه اطهار علیهم السلام باید نگاه مهدوی داشته باشیم

دانلود

.

بحث ریشه ای ومهم

دوران مهدویت در امام کاظم و امام رضا علیهماالسلام

برای فهم شخصیت و موضع گیری ائمه اطهار علیهم السلام باید نگاه مهدوی داشته باشیم 

 کاروان صالحین متشکل از انبیاء و رسولان ائمه اطهار علیهم السلام

جیش المهدی عج( 313 نفر) در صبح ظهور همه حکم دارند

شعراء69 – وَ اتْلُ عَلَيْهِمْ نَبَأَ إِبْراهيمَ
و بر آنان گزارش ابراهيم را بخوان‏.
شعراء70 – إِذْ قالَ ِلأَبيهِ وَ قَوْمِهِ ما تَعْبُدُونَ
آنگاه که به پدر خود و قومش گفت‏: «چه مي‏پرستيد؟»
شعراء71 – قالُوا نَعْبُدُ أَصْنامًا فَنَظَلُّ لَها عاکِفينَ
گفتند: «بتاني را مي‏پرستيم و همواره ملازم آنهاييم‏».
شعراء72 – قالَ هَلْ يَسْمَعُونَکُمْ إِذْ تَدْعُونَ
گفت‏: «آيا وقتي دعا مي‏کنيد، از شما مي‏شنوند؟
شعراء73 – أَوْ يَنْفَعُونَکُمْ أَوْ يَضُرُّونَ
يا به شما سود يا زيان مي‏رسانند؟»
شعراء74 – قالُوا بَلْ وَجَدْنا آباءَنا کَذلِکَ يَفْعَلُونَ
گفتند: «نه‏، بلکه پدران خود را يافتيم که چنين مي‏کردند».
شعراء75 – قالَ أَ فَرَأَيْتُمْ ما کُنْتُمْ تَعْبُدُونَ
گفت‏: «آيا در آنچه مي‏پرستيده‏ايد تأمّل کرده‏ايد؟
شعراء76 – أَنْتُمْ وَ آباؤُکُمُ اْلأَقْدَمُونَ
شما و پدران پيشين شما؟
شعراء77 – فَإِنَّهُمْ عَدُوٌّ لي إِلاّ رَبَّ الْعالَمينَ
قطعاً همه آنها ـ جز پروردگار جهانيان‏ ـ دشمن منند.
شعراء78 – الَّذي خَلَقَني فَهُوَ يَهْدينِ
آن کس که مرا آفريده و همو راهنماييم مي‏کند،
شعراء79 – وَ الَّذي هُوَ يُطْعِمُني وَ يَسْقينِ
و آن کس که او به من خوراک مي‏دهد و سيرابم مي‏گرداند،
شعراء80 – وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفينِ
و چون بيمار شوم او مرا درمان مي‏بخشد،
شعراء81 – وَ الَّذي يُميتُني ثُمَّ يُحْيينِ
و آن کس که مرا مي‏ميراند و سپس زنده‏ام مي‏گرداند،
شعراء82 – وَ الَّذي أَطْمَعُ أَنْ يَغْفِرَ لي خَطيئَتي يَوْمَ الدِّينِ
و آن کس که اميد دارم روز پاداش‏، گناهم را بر من ببخشايد».
شعراء83 – رَبِّ هَبْ لي حُکْمًا وَ أَلْحِقْني بِالصّالِحينَ
پروردگارا، به من دانش عطا کن و مرا به صالحان ملحق فرماي‏،
شعراء84 ]  – وَ اجْعَلْ لي لِسانَ صِدْقٍ فِي اْلآخِرينَ = مولا امیرالمومنین علیه السلام
و براي من در ميان‏] آيندگان آوازه نيکو گذار،
شعراء85  – وَ اجْعَلْني مِنْ وَرَثَةِ جَنَّةِ النَّعيمِ
و مرا از وارثان بهشت پر نعمت گردان‏،

مريم41 – وَ اذْکُرْ فِي الْکِتابِ إِبْراهيمَ إِنَّهُ کانَ صِدِّيقًا نَبِيًّا
و در اين کتاب به ياد ابراهيم پرداز، زيرا او پيامبري بسيار راستگوي بود.
مريم42 – إِذْ قالَ ِلأَبيهِ يا أَبَتِ لِمَ تَعْبُدُ ما لا يَسْمَعُ وَ لا يُبْصِرُ وَ لا يُغْني عَنْکَ شَيْئًا
چون به پدرش گفت‏: «پدر جان‏، چرا چيزي را که نمي‏شنود و نمي‏بيند و از تو چيزي را دور نمي‏کند مي‏پرستي‏؟
مريم43 – يا أَبَتِ إِنّي قَدْ جاءَني مِنَ الْعِلْمِ ما لَمْ يَأْتِکَ فَاتَّبِعْني أَهْدِکَ صِراطًا سَوِيًّا
اي پدر، به راستي مرا از دانش وحي‏، حقايقي به دست‏] آمده که تو را نيامده است‏. پس‏، از من پيروي کن تا تو را به راهي راست هدايت نمايم‏،
مريم44 – يا أَبَتِ لا تَعْبُدِ الشَّيْطانَ إِنَّ الشَّيْطانَ کانَ لِلرَّحْمنِ عَصِيًّا
پدر جان‏، شيطان را مپرست‏، که شيطان خداي‏] رحمان را عصيانگر است‏،
مريم45 – يا أَبَتِ إِنّي أَخافُ أَنْ يَمَسَّکَ عَذابٌ مِنَ الرَّحْمنِ فَتَکُونَ لِلشَّيْطانِ وَلِيًّا
پدر جان‏، من مي‏ترسم از جانب خداي‏] رحمان عذابي به تو رسد و تو يار شيطان باشي‏».
مريم46 – قالَ أَ راغِبٌ أَنْتَ عَنْ آلِهَتي يا إِبْراهيمُ لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ َلأَرْجُمَنَّکَ وَ اهْجُرْني مَلِيًّا
گفت‏: «اي ابراهيم‏، آيا تو از خدايان من متنفّري‏؟ اگر باز نايستي تو را سنگسار خواهم کرد، و برو] براي مدّتي طولاني از من دور شو».
مريم47 – قالَ سَلامٌ عَلَيْکَ سَأَسْتَغْفِرُ لَکَ رَبّي إِنَّهُ کانَ بي حَفِيًّا
ابراهيم‏] گفت‏: «درود بر تو باد، به زودي از پروردگارم براي تو آمرزش مي‏خواهم‏، زيرا او همواره نسبت به من پر مهر بوده است‏،
مريم48 – وَ أَعْتَزِلُکُمْ وَ ما تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ وَ أَدْعُوا رَبّي عَسي أَلاّ أَکُونَ بِدُعاءِ رَبّي شَقِيًّا
و از شما و از] آنچه غير از خدا مي‏خوانيد کناره مي‏گيرم و پروردگارم را مي‏خوانم‏. اميدوارم که در خواندن پروردگارم نااميد نباشم‏».
مريم49 – فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ کُلاًّ جَعَلْنا نَبِيًّا
و چون از آنها و از] آنچه به جاي خدا مي‏ پرستيدند کناره گرفت‏، اسحاق و يعقوب را به او عطا کرديم و همه را پيامبر گردانيديم‏.

. مريم50 – وَ وَهَبْنا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنا وَ جَعَلْنا لَهُمْ لِسانَ صِدْقٍ عَلِيًّا = منظور مولا امیرالمومنین است
و از رحمت خويش به آنان ارزاني داشتيم‏، و ذکر خيرِ بلندي برايشان قرار داديم‏.

. يوسف101 – رَبِّ قَدْ آتَيْتَني مِنَ الْمُلْکِ وَ عَلَّمْتَني مِنْ تَأْويلِ اْلأَحاديثِ فاطِرَ السَّماواتِ وَ اْلأَرْضِ أَنْتَ وَلِيّي فِي الدُّنْيا وَ اْلآخِرَةِ تَوَفَّني مُسْلِمًا وَ أَلْحِقْني بِالصّالِحينَ
«پروردگارا، تو به من دولت دادي و از تعبير خوابها به من آموختي‏. اي پديدآورنده آسمانها و زمين‏، تنها تو در دنيا و آخرت مولاي مني‏؛ مرا مسلمان بميران و مرا به شايستگان ملحق فرما».

. صف6  – وَ إِذْ قالَ عيسَي ابْنُ مَرْيَمَ يا بَني إِسْرائيلَ إِنّي رَسُولُ اللّهِ إِلَيْکُمْ مُصَدِّقًا لِما بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّرًا بِرَسُولٍ يَأْتي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمّا جاءَهُمْ بِالْبَيِّناتِ قالُوا هذا سِحْرٌ مُبينٌ
و هنگامي را که عيسي پسر مريم گفت‏: «اي فرزندان اسرائيل‏، من فرستاده خدا به سوي شما هستم‏. تورات را که پيش از من بوده تصديق مي‏کنم و به فرستاده‏ اي که پس از من مي‏آيد و نام او «احمد» است بشارتگرم‏.» پس وقتي براي آنان دلايل روشن آورد، گفتند: «اين سحري آشکار است‏».

. نحل1  – أَتي أَمْرُ اللّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ سُبْحانَهُ وَ تَعالي عَمّا يُشْرِکُونَ
[هان‏] امرالله آمد، پس در آن شتاب مکنيد. او منزّه و فراتر است از آنچه [با وي‏] شريک مي ‏سازند.

اولی الامر آمد افتتاحیه اش روز غدیر خم بود لذا جشن می گیریم

. مائدة3   – حُرِّمَتْ عَلَيْکُمُ الْمَيْتَةُ وَ الدَّمُ وَ لَحْمُ الْخِنْزيرِ وَ ما أُهِلَّ لِغَيْرِ اللّهِ بِهِ وَ الْمُنْخَنِقَةُ وَ الْمَوْقُوذَةُ وَ الْمُتَرَدِّيَةُ وَ النَّطيحَةُ وَ ما أَکَلَ السَّبُعُ إِلاّ ما ذَکَّيْتُمْ وَ ما ذُبِحَ عَلَي النُّصُبِ وَ أَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِاْلأَزْلامِ ذلِکُمْ فِسْقٌ الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ کَفَرُوا مِنْ دينِکُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ الْيَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دينَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْمَتي وَ رَضيتُ لَکُمُ اْلإِسْلامَ دينًا فَمَنِ اضْطُرَّ في مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجانِفٍ ِلإِثْمٍ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ
بر شما حرام شده است‏: مردار، و خون‏، و گوشت خوک‏، و آنچه به نام غير خدا کشته شده باشد، و [حيوان حلال گوشت‏] خفه شده‏، و به چوب مرده‏، و از بلندي افتاده‏، و به ضرب شاخ مرده‏، و آنچه درنده از آن خورده باشد ـ مگر آنچه را [که زنده دريافته و خود] سر ببريد ـ و [همچنين‏] آنچه براي بتان سربريده شده‏، و [نيز] قسمت کردن شما [چيزي را] به وسيله تيرهاي قرعه‏؛ اين [کارها همه‏] نافرماني [خدا]ست‏. امروز کساني که کافر شده‏اند، از [کارشکني در] دين شما نوميد گرديده ‏اند. پس‏، از ايشان مترسيد و از من بترسيد. امروز دين شما را برايتان کامل و نعمت خود را بر شما تمام گردانيدم‏، و اسلام را براي شما [به عنوان‏] آييني برگزيدم‏. و هر کس دچار گرسنگي شود، بي‏آنکه به گناه متمايل باشد [اگر از آنچه منع شده است بخورد]، بي ترديد، خدا آمرزنده مهربان است‏.

«برنامه اولی الامر  تحقق یافت افتتاحیه اش روز غدیر خم بود لذا جشن می گیریم»

این آِیه 3 براساس خط زمان و دوران ها چیده شده :

حُرِّمَتْ عَلَيْکُمُ الْمَيْتَةُ وَ الدَّمُ وَ لَحْمُ الْخِنْزيرِ وَ ما أُهِلَّ لِغَيْرِ اللّهِ بِهِ وَ الْمُنْخَنِقَةُ وَ الْمَوْقُوذَةُ وَ الْمُتَرَدِّيَةُ وَ النَّطيحَةُ وَ ما أَکَلَ السَّبُعُ إِلاّ ما ذَکَّيْتُمْ وَ ما ذُبِحَ عَلَي النُّصُبِ وَ أَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِاْلأَزْلامِ ذلِکُمْ فِسْقٌ = ( زمان جاهلیت)

الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ کَفَرُوا مِنْ دينِکُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِ = (زمان صدر اسلام پیامبر ص)

الْيَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دينَکُمْ  وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْمَتي  = (روز غدیر اولی الامری تحقق یافت)

وَ رَضيتُ لَکُمُ اْلإِسْلامَ دينًا = ( امام رضا علیه السلام )

فَمَنِ اضْطُرَّ في مَخْمَصَةٍ غَيْرَ مُتَجانِفٍ ِلإِثْمٍ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَحيمٌ = ولایت مولاامیرالمومنین علیه السلام را نپذیرفتند 

و تاخیر در فرج به دو علت اتقاق افتاد. یکی شهادت امام حسین علیه السلام و دومی شهادت امام موسی کاظم علیه السلام .

لذا امام رضا علیه السلام مدینه را رها کردند و به مشهد آمدند.

امام کاظم علیه السلام  درباره ی زندانی صحبت می کند در دعای جوشن صغیر  :

مَوْلاىَ وَسَيِّدِى وَكَمْ مِنْ عَبْدٍ أَمْسىٰ وَأَصْبَحَ فِى مَضائِقِ الْحُبُوسِ وَالسُّجُونِ وَكُرَبِها وَذُلِّها وَحَدِيدِها تَتَداوَلُهُ أَعْوانُها وَزَبانِيَتُها فَلا يَدْرِى أَىُّ حالٍ يُفْعَلُ بِهِ، وَأَىُّ مُثْلَةٍ يُمَثَّلُ بِهِ، فَهُوَ فِى ضُرٍّ مِنَ الْعَيْشِ وَضَنْكٍ مِنَ الْحَياةِ يَنْظُرُ إِلىٰ نَفْسِهِ حَسْرَةً لَايَسْتَطِيعُ لَها ضَرّاً وَلَا نَفْعاً..

مولا و سیّد من، چه بسیار بنده‌ای که به شامگاه و صبحگاه درآمد درحالی‌که در تنگناهای زندان‌ها و محبس‌ها و با ناراحتی و خواری در غل و زنجیر به سر می‌برد و زندانبان‌ها و دژخیمان او را دست به دست می‌گردانند، پس نمی‌داند با او چگونه رفتار خواهد شد و چگونه اعضایش بریده خواهد گشت، پس او در زندگانی در بدحالی سختی است و در نهایت تنگی و مشکل است، با حسرت به خود می‌نگرد، بر دفع زیان و جلب سود توان ندارد .

سَيِّدِى وَمَوْلاىَ وَكَمْ مِنْ عَبْدٍ أَمْسىٰ وَأَصْبَحَ قَدِ اسْتَمَرَّ عَلَيْهِ الْقَضاءُ، وَأَحْدَقَ بِهِ الْبَلاءُ، وَفارَقَ أَوِدَّاءَهُ وَأَحِبَّاءَهُ وَأَخِلَّاءَهُ، وَأَمْسىٰ أَسِيراً حَقِيراً ذَلِيلاً فِى أَيْدِى الْكُفَّارِ وَالْأَعْداءِ يَتَداوَلُونَهُ يَمِيناً وَشِمالاً قَدْ حُصِرَ فِى الْمَطامِيرِ، وَثُقِّلَ بِالْحَدِيدِ، لَايَرىٰ شَيْئاً مِنْ ضِياءِ الدُّنْيا وَلَا مِنْ رَوْحِها، يَنْظُرُ إِلىٰ نَفْسِهِ حَسْرَةً لَا يَسْتَطِيعُ لَها ضَرّاً وَلَا نَفْعاً.

سیّدو مولای من، چه بسیار بنده‌ای که به شامگاه و صبحگاه درآمد درحالی‌که سرنوشتش با سختی گره خورده و گرفتاری او را محاصره کرده و از دوستان و محبوبان و یاران صمیمی جدا افتاده است، شام کرد در حال اسارت، حقارت و خواری در دست کافران و دشمنان، او را دست‌به‌دست به راست‌وچپ می‌گردانند، در سیاه‌چال‌ها زندانی شده و با غل‌وزنجیر، سنگین گشته، از روشنی دنیا و نسیمش چیزی نمی‌بیند، با حسرت به خود می‌نگرد، بر دفع زیان و جلب سود توان ندارد..

این دعا در کتاب‌های معتبر به شرحی گسترده‌تر از شرح جوشن‌کبیر نقل‌شده و کفعمی در حاشیه کتاب «بلدالامین» فرموده: که این دعایی است بس بلند و پُر ارزش و هنگامی که هادی عبّاسی کشتن حضرت موسی بن جعفر را قصد کرد، آن حضرت این دعا را خواند، در نتیجه جدّش رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله وسلم) را در خواب دید که به ایشان فرمود: حق‌تعالی دشمن تو را هلاک خواهد کرد

گریه برامام حسین علیه السلام

حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ مَاجِيلَوَيْهِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ الرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى الرِّضَا (ع) فِي أَوَّلِ يَوْمٍ مِنَ الْمُحَرَّمِ فَقَالَ لِي يَا ابْنَ شَبِيبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ فَقُلْتُ لَا فَقَالَ إِنَّ هَذَا الْيَوْمَ هُوَ الْيَوْمُ الَّذِي دَعَا فِيهِ زَكَرِيَّا (ع) رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ‏ «رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ الدُّعاءِ» فَاسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ الْمَلَائِكَةَ فَنَادَتْ زَكَرِيَّا «وَ هُوَ قائِمٌ يُصَلِّي فِي الْمِحْرابِ أَنَّ اللَّهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيى»‏ فَمَنْ صَامَ هَذَا الْيَوْمَ ثُمَّ دَعَا اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اسْتَجَابَ اللَّهُ لَهُ كَمَااسْتَجَابَ لِزَكَرِيَّا (ع) ثُمَّ قَالَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنَّ الْمُحَرَّمَ هُوَ الشَّهْرُ الَّذِي كَانَ أَهْلُ الْجَاهِلِيَّةِ فِيمَا مَضَى يُحَرِّمُونَ فِيهِ الظُّلْمَ وَ الْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ الْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لَا حُرْمَةَ نَبِيِّهَا (ص) لَقَدْ قَتَلُوا فِي هَذَا الشَّهْرِ ذُرِّيَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ انْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلَا غَفَرَ اللَّهُ لَهُمْ ذَلِكَ أَبَداً يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْ‏ءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ (ع) فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ الْكَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ رَجُلًا مَا لَهُمْ فِي الْأَرْضِ شَبِيهُونَ وَ لَقَدْ بَكَتِ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَ الْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَى الْأَرْضِ مِنَ الْمَلَائِكَةِ أَرْبَعَةُ آلَافٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَى أَنْ يَقُومَ الْقَائِمُ فَيَكُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ الْحُسَيْنِ يَا ابْنَ شَبِيبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ (ع) أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ الْحُسَيْنُ جَدِّي(ص) مَطَرَتِ السَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَى الْحُسَيْنِ (ع) حَتَّى تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلًا كَانَ أَوْ كَثِيراً يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَلْقَى اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا ذَنْبَ عَلَيْكَ فَزُرِ الْحُسَيْنَ (ع) يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَسْكُنَ الْغُرَفَ الْمَبْنِيَّةَ فِي الْجَنَّةِ مَعَ النَّبِيِّ وَ آلِهِ (ص) فَالْعَنْ قَتَلَةَ الْحُسَيْنِ يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ لَكَ مِنَ الثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اسْتُشْهِدَ مَعَ الْحُسَيْنِ (ع) فَقُلْ مَتَى مَا ذَكَرْتَهُ‏ «يا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً» يَا ابْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي الدَّرَجَاتِ الْعُلَى مِنَ الْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلَايَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلًا تَوَلَّى حَجَراً لَحَشَرَهُ اللَّهُ مَعَهُ يَوْمَ الْقِيَامَة(1)

ريان بن شبيب گويد روز اول ماه محرم خدمت حضرت امام رضا (علیه السّلام) رسيدم به من فرمودند اى پسر شبيب روزه ‏اى؟ گفتم نه. فرمودند اين روزي است كه زكريا به درگاه پروردگارش دعا كرد و گفت پروردگارا به من از نزد خود نژاد پاكى ببخش زيرا تو دعا را می شنوی. خدا دعایش را اجابت كرد و به فرشتگان دستور داد ندا كردند زكريا را كه در محراب ايستاده بود كه خدا تو را به يحيى بشارت مي دهد هر كه اين روز را روزه بدارد و سپس به درگاه خدا دعا كند خدا مستجاب فرماید چنان كه براى زكريا مستجاب كرد. سپس گفت اى پسر شبيب به راستى محرم همان ماهى است كه اهل جاهليت در زمان گذشته ظلم‏ و قتال را به خاطر احترامش در آن حرام مى ‏دانستند و اين امت حرمت اين ماه را نگه نداشتند و نه حرمت پيغمبرش را در اين ماه ذريه او را كشتند و زنانش را اسير كردند و داراییش را غارت كردند خدا هرگز اين گناه آنها را نيامرزد. اى پسر شبيب اگر براى چيزى گريه خواهى كرد براى حسين (علیه السّلام) گريه كن كه چون گوسفند سرش را بريدند و هجده نفر از خاندانش با او كشته شدند كه روى زمين مانندى نداشتند و آسمانهاى هفتگانه و زمين براى كشتن او گريستند و هنگامی که چهار هزار فرشته براى ياريش به زمين آمدند او گشته شده بود و بر سر قبرش ژوليده و خاك آلود باشند تا قائم (عجل الله تعالی فرجه) ظهور كند و ياريش كند و شعار آنها يا لثارات الحسين است. اى پسر شبيب پدرم از پدرش از جدش برايم باز گفت كه چون جدم حسين (ع) كشته شد آسمان خون و خاك سرخ باريد اى پسر شبيب اگر بر حسين گريه كنى تا اشکت بر گونه‏ هايت روان شود خدا هر گناهى كردى از خرد و درشت و كم و بيش بيامرزد. اى پسر شبيب اگر خواهى خدا را ملاقات کنی و گناهى نداشته باشى حسين را زيارت كن، اى پسر شبيب اگر خواهى در غرفه ‏هاى ساخته بهشت با پيغمبر ساكن شوى بر قاتلان حسين لعن كن، اى پسر شبيب اگر خواهى ثواب شهيدان با حسين را دريابى هر وقت بيادش افتادى بگو «كاش با آنها بودم و به فوز عظيمى مى‏رسيدم» اى پسر شبيب اگر خواهى با ما در درجات بلند بهشت باشى براى حزن ما محزون باش  و براى شادى ما شاد باش و ملازم ولايت ما باش و اگر مردى سنگى را دوست دارد با آن‏ خدا روز قيامت محشورش كند.(2)

(1) الأمالي، صفحه 130 – 129/ (2) الأمالي، ترجمه كمره‏ اى، صفحه 131 – 129