لازمه انتظار خودسازی است
انتظار، تکلیف بر دوش انسان میگذارد. وقتی انسان یقین دارد که یک چنین آیندهای هست
همچنانی که در آیات قرآن هست: «وَلَقَدْ كَتَبْنَا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ ،إِنَّ في هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدينَ»آیه ۱۰۵ و ۱۰۶ سوره انبیاء
– مردمانی که اهل عبودیت خدا هستند، می فهمند – باید خود را آماده کنند، باید منتظر و مترصد باشند.
انتظار لازمهاش آمادهسازی خود هست بدانیم که یک حادثهی بزرگ واقع خواهد شد و همیشه منتظر باشید.
هیچ وقت نمی شود گفت که حالا سالها یا مدتها مانده است که این اتفاق بیفتد، هیچ وقت هم نمی شود گفت که این حادثه نزدیک است و در همین نزدیکی اتفاق خواهد افتاد.
همیشه باید مترصد بود، همیشه باید منتظر بود.
انتظار ایجاب میکند که انسان خود را به آن شکلی، به آن صورتی، به آن هیئت و خُلقی نزدیک کند که در دوران مورد انتظار، آن خُلق و آن شکل و آن هیئت متوقع است.
این لازمهی انتظار است. وقتی بناست در آن دوران منتظَر عدل باشد، حق باشد، توحید باشد، اخلاص باشد، عبودیت خدا باشد – یک چنین دورانی قرار است باشد – ما که منتظر هستیم، باید خودمان را به این امور نزدیک کنیم، خودمان را با عدل آشنا کنیم، آمادهی عدل کنیم، آمادهی پذیرش حق کنیم.
انتظار یک چنین حالتی را به وجود میآورد.
بیانات رهبر مؤید انقلاب اسلامی در دیدار اساتید و فارغالتحصیلان تخصصی مهدویت ۱۳۹۰/۰۴/۱۸