دو کلمه حرف حساب

#آب و #فولاد…دو کلمه حرف حساب…
‏مقدار تولید فولادمبارکه در سال ۷ میلیون تن است، هر تن فولاد به ۲۸ مترمکعب آب نیاز دارد، که میزان آب مصرفی سالانه فولادمبارکه ۱۹۶ میلیون مترمکعب می‌شود.

🔸فقط با انتقال فولاد مبارکه به سواحل جنوب، آب دائمی زاینده‌رود تامین می‌شود.
این فقط یکی از کارخانه های فولاد در کویر ایران است!

درسال ۷۵ سمیناری در فولاد سپاهان برگزار شده بود ، بنده خدایی بود بنام مهندس رحیم زاده که استاد دانشگاه تهران درسال۴۸ بود ایشان را بنام پدر فولاد صدا میکردند.

وقتی از ایشان برای سخنرانی دعوت شد رو به نعمت زاده وزیر صنایع وقت کرد و گفت: آقای وزیر نتیجه تصمیمات مسوولان سالهای بعد گریبان این ملت را خواهد گرفت. این فولاد سپاهان را ما در حکومت قبل در بندر عباس طراحی و آماده مونتاژ نموده بودیم.

میلیونها دلار هفت تومنی برای زیرساخت آن خرج شد و حتی اسکله جداگانه ای هم ساخته شد که با شروع انقلاب کارها تعطیل و پس از انقلاب شورای انقلاب دستور داد دستگاهها جمع آوری و به مرکز کشور انتقال یابد. با اینکارشان هزینه گزافی به ملت تحمیل کردند.

توضیح های مارا که تمام کشورهای فولادساز کارخانه را در کنار دریا بخاطر آبیاری در کنار دریا میسازند را نه تنها قبول نکردند( و حتی…) ما را آدم (هم) حساب نکردند.

در آخر هم خدابیامرز از شدت خشم گریست و گفت آقای وزیر هزینه تصمیمات خیانت بارتان را نسل‌های بعد پرداخت خواهند کرد.
وزیر مِن مِن کنان گفت آقای مهندس شعار نده

این همان روزیست که دانایان قوم پیش بینی کرده بودند ولی…

گوش اگر گوش تو و ناله اگر ناله من
آنچه البته بجایی نرسد فریاد است

گویا اصفهانيها زمانيكه دستگاه وماشين الات هاي #فولاد_مباركه را از فولاد هرمزگان به اصفهان با ساختن يك جاده جديد منتقل کردند (چون تمامي دستگاها و ماشين الات بزرگ تر از تونل ها در مسير بودند) را فراموش كرده اند.

كارشناسان محيط زيست آن زمان هشدار داده بودند كه آب زاينده رود جوابگوي اين فعاليت هاي صنعتي نيست و مسئولين اصفهانيها مي گفتند كه چطوري مهندسين اصفهاني در كنار خليج فارس كار كنند! ( ارجاع به شوخیهای قومیتی از آقای دکتر رنانی)

بقول اسماعيل كهرم آن موقع بايد فكر درست مي كردند كه هم باعث عدم توسعه هرمزگان شدند و هم باعث از بين رفتن زاينده رود ؟!
چون در دولت قدرت داشتند و مسئولين هرمزگان نيز اصفهاني بودند وحرف و تذكر فعالين محيط زيست (اسماعيل كهرم و مرحوم كردواني و..) را نپذيرفتند
وفكر ميكردند بردن اين صنايع به اصفهان انجا را آباد مي كنه ( اما) با اين كار باعث بدبختي مردم چندين استان ازجمله هرمزگان، خوزستان، چهارمحال و بختياري و ( حتی استان) خودشان، اصفهان شدند.

اين هم نتيجه بي عقلي و زياده خواهي و بي مبالاتي ( یا به تعبیر ما، سهم خواهی وزرای مهندس از خطه اصفهان است كه توسعه منطقه اي را صرفا در ایجاد کارخانه میدیدند و زمانی بیش از ۲۰ عضو کابینه را تشکیل میدادند).

اکنون( این دید صرفا مهندسی و بی توجهی به محيط زيست) اول دامن خودشان را گرفته كه در فرونشست زمين دفن مي شوند و بعد باعث از بين رفتن سرمايه هاي ملي می‌شود.

بايد ملي فكر كرد نه استاني و منطقه اي.