تلاوت آیاتی از سوره آل‌عمران+صوت

دانلود

عبدالباسط محمد عبدالصمد قاری نامدار جهان اسلام متولد ۱۹۲۶ و درگذشته ۱۹۸۸ کشور مصر است.

  تلاوتی شنیدنی شامل آیات ۹۳ تا ۱۱۲ سوره آل عمران تقدیم می‌شود.

[آل عمران93 – کُلُّ الطَّعامِ کانَ حِلاًّ لِبَني إِسْرائيلَ إِلاّ ما حَرَّمَ إِسْرائيلُ عَلي نَفْسِهِ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُنَزَّلَ التَّوْراةُ قُلْ فَأْتُوا بِالتَّوْراةِ فَاتْلُوها إِنْ کُنْتُمْ صادِقينَ
همه خوراکي ها بر فرزندان اسرائيل حلال بود. جز آنچه پيش از نزول تورات‏، اسرائيل [=يعقوب‏] بر خويشتن حرام ساخته بود. بگو: «اگر [جز اين است و] راست مي‏گوييد، تورات را بياوريد و آن را بخوانيد».
[آل عمران94 – فَمَنِ افْتَري عَلَي اللّهِ الْکَذِبَ مِنْ بَعْدِ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الظّالِمُونَ
پس کساني که بعد از اين‏، بر خدا دروغ بندند، آنان خود ستمکارانند.
[آل عمران95 – قُلْ صَدَقَ اللّهُ فَاتَّبِعُوا مِلَّةَ إِبْراهيمَ حَنيفًا وَ ما کانَ مِنَ الْمُشْرِکينَ
بگو: «خدا راست گفت‏، پس‏، از آيين ابراهيم که حق‏گرا بود و از مشرکان نبود، پيروي کنيد.
[آل عمران96 – إِنَّ أَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذي بِبَکَّةَ مُبارَکًا وَ هُدًي لِلْعالَمينَ
در حقيقت‏، نخستين خانه‏اي که براي [عبادت‏] مردم‏، نهاده شده‏، همان است که در مکه است و مبارک‏، و براي جهانيان [مايه‏] هدايت است‏.
[آل عمران97 – فيهِ آياتٌ بَيِّناتٌ مَقامُ إِبْراهيمَ وَ مَنْ دَخَلَهُ کانَ آمِنًا وَ لِلّهِ عَلَي النّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطاعَ إِلَيْهِ سَبيلاً وَ مَنْ کَفَرَ فَإِنَّ اللّهَ غَنِيٌّ عَنِ الْعالَمينَ
در آن‏، نشانه ‏هايي روشن است [از جمله‏] مقام ابراهيم است‏؛ و هر که در آن درآيد در امان است‏؛ و براي خدا، حج آن خانه‏، بر عهده مردم است‏؛ [البته بر] کسي که بتواند به سوي آن راه يابد. و هر که کفر ورزد، يقيناً خداوند از جهانيان بي‏نياز است‏.
[آل عمران98 – قُلْ يا أَهْلَ الْکِتابِ لِمَ تَکْفُرُونَ بِآياتِ اللّهِ وَ اللّهُ شَهيدٌ عَلي ما تَعْمَلُونَ
بگو: «اي اهل کتاب‏، چرا به آيات خدا کفر مي‏ورزيد؟ با آنکه خدا بر آنچه مي‏کنيد گواه است‏».
[آل عمران99 – قُلْ يا أَهْلَ الْکِتابِ لِمَ تَصُدُّونَ عَنْ سَبيلِ اللّهِ مَنْ آمَنَ تَبْغُونَها عِوَجًا وَ أَنْتُمْ شُهَداءُ وَ مَا اللّهُ بِغافِلٍ عَمّا تَعْمَلُونَ
بگو: «اي اهل کتاب‏، چرا کسي را که ايمان آورده است‏، از راه خدا بازمي‏داريد؛ و آن [راه‏] را کج مي‏شماريد، با آنکه خود [به راستي آن‏] گواهيد؟» و خدا از آنچه مي‏کنيد غافل نيست‏.
[آل عمران100 – يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ تُطيعُوا فَريقًا مِنَ الَّذينَ أُوتُوا الْکِتابَ يَرُدُّوکُمْ بَعْدَ إيمانِکُمْ کافِرينَ
اي کساني که ايمان آورده‏ايد، اگر از فرقه‏اي از اهل کتاب فرمان بريد، شما را پس از ايمانتان به حال کفر برمي‏گردانند.
[آل عمران101 – وَ کَيْفَ تَکْفُرُونَ وَ أَنْتُمْ تُتْلي عَلَيْکُمْ آياتُ اللّهِ وَ فيکُمْ رَسُولُهُ وَ مَنْ يَعْتَصِمْ بِاللّهِ فَقَدْ هُدِيَ إِلي صِراطٍ مُسْتَقيمٍ
و چگونه کفر مي‏ورزيد، با اينکه آيات خدا بر شما خوانده مي‏شود و پيامبر او ميان شماست‏؟ و هر کس به خدا تمسک جويد، قطعاً به راه راست هدايت شده است‏.
[آل عمران102 – يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُنَّ إِلاّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ
اي کساني که ايمان آورده ‏ايد، از خدا آن گونه که حق پرواکردن از اوست‏، پروا کنيد؛ و زينهار، جز مسلمان نميريد.
[آل عمران103 – وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللّهِ جَميعًا وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوانًا وَ کُنْتُمْ عَلي شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْها کَذلِکَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَکُمْ آياتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ
و همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد، و پراکنده نشويد؛ و نعمت خدا را بر خود ياد کنيد: آنگاه که دشمنان [يکديگر] بوديد، پس ميان دل هاي شما الفت انداخت‏، تا به لطف او برادران هم شديد؛ و بر کنار پرتگاه آتش بوديد که شما را از آن رهانيد. اين گونه‏، خداوند نشانه‏هاي خود را براي شما روشن مي‏کند، باشد که شما راه يابيد.
[آل عمران104 – وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَي الْخَيْرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ أُولئِکَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ
و بايد از ميان شما، گروهي‏، [مردم را] به نيکي دعوت کنند و به کار شايسته وادارند و از زشتي بازدارند، و آنان همان رستگارانند.
[آل عمران105 – وَ لا تَکُونُوا کَالَّذينَ تَفَرَّقُوا وَ اخْتَلَفُوا مِنْ بَعْدِ ما جاءَهُمُ الْبَيِّناتُ وَ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ عَظيمٌ
و چون کساني مباشيد که پس از آنکه دلايل آشکار برايشان آمد، پراکنده شدند و با هم اختلاف پيدا کردند، و براي آنان عذابي سهمگين است‏؛
[آل عمران106 – يَوْمَ تَبْيَضُّ وُجُوهٌ وَ تَسْوَدُّ وُجُوهٌ فَأَمَّا الَّذينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ کَفَرْتُمْ بَعْدَ إيمانِکُمْ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما کُنْتُمْ تَکْفُرُونَ
[در آن‏] روزي که چهره‏ هايي سپيد، و چهره‏ هايي سياه گردد. اما سياه رويان [به آنان گويند:] آيا بعد از ايمانتان کفر ورزيديد؟ پس به سزاي آنکه کفر مي‏ورزيديد [اين‏] عذاب را بچشيد.
[آل عمران107 – وَ أَمَّا الَّذينَ ابْيَضَّتْ وُجُوهُهُمْ فَفي رَحْمَةِ اللّهِ هُمْ فيها خالِدُونَ
و اما سپيدرويان همواره در رحمت خداوند جاويدانند.
[آل عمران108 – تِلْکَ آياتُ اللّهِ نَتْلُوها عَلَيْکَ بِالْحَقِّ وَ مَا اللّهُ يُريدُ ظُلْمًا لِلْعالَمينَ
اينها آيات خداست که آن را به حق بر تو مي‏خوانيم‏؛ و خداوند هيچ ستمي بر جهانيان نمي‏خواهد.
[آل عمران109 – وَ لِلّهِ ما فِي السَّماواتِ وَ ما فِي اْلأَرْضِ وَ إِلَي اللّهِ تُرْجَعُ اْلأُمُورُ
و آنچه در آسمانها و آنچه در زمين است از آنِ خداست‏، و [همه‏] کارها به سوي خدا بازگردانده مي‏شود.
[آل عمران110 – کُنْتُمْ خَيْرَ أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَ لَوْ آمَنَ أَهْلُ الْکِتابِ لَکانَ خَيْرًا لَهُمْ مِنْهُمُ الْمُؤْمِنُونَ وَ أَکْثَرُهُمُ الْفاسِقُونَ
شما بهترين امتي هستيد که براي مردم پديدار شده ‏ايد: به کار پسنديده فرمان مي‏دهيد، و از کار ناپسند بازمي‏داريد، و به خدا ايمان داريد. و اگر اهل کتاب ايمان آورده بودند قطعاً برايشان بهتر بود؛ برخي از آنان مؤمنند و[لي‏] بيشترشان نافرمانند.
[آل عمران111 – لَنْ يَضُرُّوکُمْ إِلاّ أَذًي وَ إِنْ يُقاتِلُوکُمْ يُوَلُّوکُمُ اْلأَدْبارَ ثُمَّ لا يُنْصَرُونَ
جز آزاري [اندک‏] هرگز به شما زياني نخواهند رسانيد؛ و اگر با شما بجنگند، به شما پشت نمايند، سپس ياري نيابند.
[آل عمران112 – ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ ما ثُقِفُوا إِلاّ بِحَبْلٍ مِنَ اللّهِ وَ حَبْلٍ مِنَ النّاسِ وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْکَنَةُ ذلِکَ بِأَنَّهُمْ کانُوا يَکْفُرُونَ بِآياتِ اللّهِ وَ يَقْتُلُونَ اْلأَنْبِياءَ بِغَيْرِ حَقٍّ ذلِکَ بِما عَصَوْا وَ کانُوا يَعْتَدُونَ
هر کجا يافته شوند، به خواري دچار شده ‏اند ـ مگر آنکه به پناه امان خدا و زينهار مردم [روند] ـ و به خشمي از خدا گرفتار آمدند، و [مُهر] بينوايي بر آنان زده شد. اين بدان سبب بود که به آيات خدا کفر مي‏ورزيدند و پيامبران را بناحق مي‏کشتند. [و نيز] اين [عقوبت‏] به سزاي آن بود که نافرماني کردند و از اندازه درمي‏گذرانيدند.