دلنوشته/ همپای نور

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ

همپای نور…

چه غوغایی است برپا..
در زمین و آسمان..
در زمینی به وسعت کربلا و آسمانی برافراشته و آراسته به وسعت بیکرانها..
و مادری چشم انتظار ..

همه چیز مهیا.. مهیای کوچ پاره های تن او.. آری آنان اینک از او شده اند.. پاره های وجودش شده اند.. برای او شده اند.. بسوی او شده اند..انوار او مهیا شده اند تا آغاز کنند کوچی نورانی و مسیری دلنشین و ابدی را و چه زیباست این چنین آغازی و چه خوش سرانجامی است که چون سبکبالان عاشق پر بکشی بسوی آغوش پر مهرش.. و او لحظه شماری کند برای لحظات وصل..
تک تکشان را صدا میزند .. آنان که در زمره عباد او هستند.. و به استقبالشان آمده است که بیایید دلبندانم.. بیایید بسوی من.. بیایید که دلتنگتان هستم.. بیایید که زمین برای شما تنگ است.. بیایید بسوی نور .. بسوی مادرتان.. و چه مادرانه میخواند تک تکشان را.. این قافله عشق بار سفر می بندد و آماده پرواز میشود.. کششی عجیب آنان را بسوی خود میکشاند و لحظه لحظه بر اشتیاقشان می افزاید.. گویی تمام وجودشان شوق سبقت برای پر گشودن و به یار پیوستن است و زمین و بلکه تمام دنیا چقدر کوچک می نماید زیر قدمهایشان آنگاه که سر بسوی آسمان بلند میکنند و جذبه انوار پر تلألو مادرانه او را به نظاره می نشینند و شوق پرواز در وجودشان شعله میکشد

و چه خوش قافله سالاری دارند… آنقدر درنگ میکند تا تمامی یاران باوفایش را یک به یک خود راهی حریم کوی یار کند .. پروازشان دهد.. در بین دو دستانش و تقدیم کند به صاحب نور.. به مهربان عالم که چشم انتظار است تا انوارش را.. دلبندانش را.. فرزندانش را.. نصرت کنندگان حسینش را پذیرا شود.. و در لحظات آخر خود پر میکشد به آغوش گرم مادر .. و مادر با شوقی مادرانه و لحنی عاشقانه صدایش میزند .. يَآ أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً فَادْخُلِي فِي عِبَادِي .. دلبند مادر بسوی من بیا .. عزیز دلم.. بیا که بی تاب دیدارت هستم .. بیا غریب مادر.. بیا و زمینیان را رها کن.. رها کن دنیا و دنیا پرستان را.. تو از جنس آسمانی.. بیا ای نفس سراسر اطمینان.. بیا که همه اینجا به انتظارت نشسته ایم.. بیا که عباد من در پیش دیدگانم همگی تو را به نظاره نشسته ایم ..بیا جان مادر.. بیا در بهشت من.. در بهشتی که آن را برای تو آذین بسته ام نزد مادرت بیا حسینم.. پاره تنم بیا .. بیا..

و او چه عاشقانه پر میکشد بسوی آغوش مهربانش .. بسوی رب و پرورش دهنده اش.. و چه زیباست پرواز فاطمیون بسوی فاطمه (س).. آری آنان از فاطمه (س)بودند.. با فاطمه(س) بودند و بسوی او پر گشودند..

و زمین چه دلتنگ خواهد شد از فراق این چنین دلدادگانی..
آری این است سنت آنان که الکِتاب اند و هر که قدم در این راه بگذارد از آنان میشود.. بخشی از وجودشان میشود.. برای آنها میشود.. مِنَ الکِتاب میشود..
و چه پایان و آغاز شیرینی.. سرنوشتی که نصیب کاروانیان مولای مهربانمان شد… گوارای وجودشان..
خداوندا به حق مادر مهربان(س) ما را در این مسیر حرکتمان ده تا ما نیز جزو مِن الکتاب شویم و الی الابد با مادر مهربان(س) همراه شویم و همپای نور باشیم.. آمین..