هر کس دعا را از روی اخلاص بگوید، می تواند از روی آب بگذرد

روزی واعظی به مردمش می گفت:

ای مردم!

هر کس دعا را از روی اخلاص بگوید، می تواند از روی آب بگذرد، مانند کسی که در خشکی راه می‌رود.

جوان ساده و پاکدل،

که خانه اش در خارج از شهر بود و هر روز می بایست از رودخانه می گذشت، در پای منبر بود.

چون این سخن از واعظ شنید،

بسیار خوشحال شد.

هنگام بازگشت به خانه،

دعا گویان، پا بر آب نهاد و از رودخانه گذشت…

روزهای بعد نیز کارش همین بود و در دل از واعظ بسیار سپاسگزاری می کرد.

آرزو داشت که هدایت و ارشاد او را جبران کند.

روزی واعظ را به منزل خویش دعوت کرد، تا از او به شایستگی پذیرایی کند.

واعظ نیز دعوت جوان پاکدل را پذیرفت و با او به راه افتاد.

چون به رودخانه رسیدند، جوان دعا گفت و پای بر آب نهاد و از روی آن گذشت،

اما واعظ همچنان برجای خویش ایستاده بود و گام بر نمی داشت…

جوان گفت:

ای بزرگوار!

تو خود، این راه و روش را به ما آموختی و من از آن روز چنین می‌کنم، پس چرا اینک برجای خود ایستاده ای، دعا را بگو و از روی آب گذر کن!

واعظ، آهی کشید و گفت:

 حق،همان است که تو میگویی،

اما دلی که تو داری، من ندارم!