قافله سالار/نوزدهم صفر

1
نوزدهم صفر
روز از پس روز و سال از پس سال، از روز عاشور گذشت،
جبههی باطل جان گرفته بود، و محبین حسین در عُسر و حَرَج بودند،
اما در جبههی حق، هیچ جنبشی نبود، جوششی نبود، خروشی نبود.
زمین متروک، همچو ظلمتکده از نور تُهی،
باطل جامهی حق به تن داشت و گرگ لباس میش،
جبههی حق الغر شده بود و رَمقی در بدن نداشت.
خود بزرگ پندارانِ زمین، مردمان را سوی کفر و شرک و نفاق میخواندند، بَد کیشان به سوی الحاد،
جوش و خُروشی برای ترسیم راه خدا نبود.
تا که در یک روز زمستانیِ سرد، که بدنها از سرما، کِرخ و یخ زده و بی حس شده بود،
سید وارستهای از نسل حسین، از دشت خمین،
پرچمی بر افراشت بنام مهدی!
تا جبههی حق را سر و سامان بدهد،
در پی اصالح اُمّت رسول به حسین اقتدا نمود.
اما همهی اهل زمین در خواب بودند،
همه یخ بسته و بی حس و کِرخ، همچو زمستان بودند.
سید وارستهی ما با شور و عشقی لبریز از امید، نور را به مهمانی پا برهنهگان دعوت کرد،
با فرا خوانی نور حسین بر زمین،
انفجاری رُخ داد از نور،
طلیعهی صبح ظهور از افق سر زد،
هر پرتوی از نور حسین، همچو آذرخش سویی رفت.
سید جلیلالقدر ما، همچو جوانی چاالک، با نشاط و پُر امید و حق طلب، با جسارت فریاد زد؛
»ای خواب رفتگان اهل زمین! ای غفلتزدگان ناامید! بیدار شوید و به اطراف خود بنگرید،«
»برخیزید که اینجا جای خواب نیست! قیام کنید که جهان ایمن از صیاد نیست!«
خواب از سر مردمان پَرید، بیدار شدند.

3
شیر خُفتهی منطقه را بیدار کرد،
طومار کفر و شرک و الحاد و نفاق را در هم تنید،
با اوج گیری نور اربعین،
حسین، این امامِ یگانهی هر عصر و هر زمان، در برابر چشم خدا رُخ نمود،
نور حسین بار دیگر زبانه کشید،
پیر و جوان، زن و مرد،
از هر قوم و هر نژاد،
از هر بِالد کوچک و بزرگ. دور و نزدیک،
شیعه و سُنی و مسیحی و پیروان یحیی،
محبین و پاک طینتانِ دوستدار حق را احیا کرد،
جبهه حق در نور اربعین اوج گرفت، جبههی باطل لرزید،
نوادگان گوساله ساز از نسل یهود، با بازماندگان ابوسُفیان هم قسم شدند،
پیروان شیطان، کفر و شرک و الحاد و نفاق،
جبههی باطل رو به اضمحالل، همه با هم متحد شدند،
تا نور اربعین حسین را خاموش کنند،
بازماندگان ابوسُفیان، سردمداران نفاق، امام کُشان هر عصر و هر زمان،
بار دگر زیر ایوان مسقفی در مدینه جمع شدند،
خلیفه پشت خلیفه عَلَم کردند، تا والیت را مغلوب کنند.
بزرگ سردار سپاه قدس، به قصد نابودی خلفای جور برخاست،
جوانان تربیت یافته در اربعین حسین، از یمن تا شام همراه او شدند،
با مدد غیورمردان حزباهلل، زیر پرچم سپاه آزادی قدس متحد شدند، تا نفاق را نابود کنند،
جنگ و جدالی سهمگین درگرفت،
اما دیری نگذشت که به همت حاج قاسم ما از هم پاشیدند،
نور اربعین حسین دوباره اوج گرفت،
نسیم روحبخش صبحگاهی وزیدن گرفت،
پرندگانِ نخلهای فرات، در آسمان کربال گِرد حَرم چرخیدند،
و از هم پرسیدند؛
أَلَیْسَ الصُّبْحُ بِقَریبٍ؟
»مگر صبح نزدیک نیست؟«

…………‌‌‌‌‌
مجتبی فرآورده