قافله سالار/پانزدهم صفر

پانزدهم صفر
بوی عِطر تربت پاک حسین، لذتی دارد نگفتنی،
در کنار تربت حسین، دست بر قبر او ساییدم،
روز عاشور را دِگر بار مرور کردم.
قطعه سنگی بر سطح زمین خودنمایی کرد،
دست بردم و سنگ را برداشتم، از زمین خون جوشید،
از دل خون حسین، نور تابید و زمین را پویید،
بارها دیده بودم از دل خون حسین نور میتابد،
اما باز، سرگشته و حیران و در اندیشه شدم،
از بس که میگفتند محمّد و اهل بیت او، بَشراند، بشری مثل ما!
از یاد بُرده بودم این بشرهای نازنین، این آسمانیانِ روی زمین، اصل وجودشان از نور است.
نور حسین کربلا را پویید و در زمین چرخید،
چشم گرداندم در زمین، زمین تاریک بود همچو شب،
و مردمان دل مُرده و خموش،
زمین را شهر به شهر،
شهرها را کوچه به کوچه،
کوچه ها را خانه به خانه،
به جستجو، در پی نور میگشتند.
زمین ظلمتکده بود، شهرها خلوت، خانه ها خالی،
نور حسین در زمین می چرخید در پی طالبان نور.
هرکسی خواهان بود، نور روشنی بخش حسین، پُر فروغش میکرد،
شور و امید میبخشید،
زندگی را معنا میکرد، به زندگی حیات میبخشید،
زندگی را با طعم دِگری میفهمید،
 
تا زمان طلب نور حسین،
نور حسین، حُب حسین، راه حسین با او بود.
در ظلمتکده ی دنیا، در شهرهای خلوت و خانه های خالی،
نور حسین خانه ای گِلین را نشان میداد،
پُر امید، پُر نور، بی نظیر و بی همتا،
خانه ی پنج تن آل کسا، خانه ی اهل بیت مصطفی، خانه ی رُخصت داده ی خدا،
فی بُیُوتٍ أَذِنَ اللّهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ اْلآصالِ. ( 1 )
  در خانه هایی که خدا رخصت داده که ]قدر و منزلت  آنها رفعت یابد و نامش در آنها یاد شود  
  در آن  خانه ها هر بامداد و شامگاه او را نیایش میکنند 
اهل این خانه همه از نور بودند، نور علی نور بودند،
مادر مهربانِ این خانه،
هم برای پدر مادر بود، هم برای شوهر، هم برای طفلان، هم برای اُمّت.
افسوس، افسوس و صد افسوس که قدر نشناختند و زود از میان اُمّت رفت.
مادر مهربان، طالبان نور را نصرت میکرد،
مادر مهربان، مادران را هم مادری میکرد!.

………………

مجتبی فرآورده

——————————————————————————–
1 – سوره نور . آیه 36

پانزدهم صفر