قدیما حیاط ها در نداشت ، اگر هم در داشت هیچوقت قفل نبود

قدیما حیاط ها در نداشت ، اگر هم در داشت هیچوقت قفل نبود

میدونین چرا قدیمیا اینقدر مخلص بودن؟

چرا اينقدر شاد بودن؟
چرا اينقدر احساس تنهايي نميكردن؟
چرا زندگيا بركت داشت؟
چرا عمرشون طولاني بود؟

چون تو مفاتیح دنبال ثواب نمیگشتن که چی بخونن ثواب داره، دنبال عمل کردن بودن

اونا صدای اذان که بلند میشد فقط یک کلام میگفتن: خدایا به داده‌هایت شکر.

نمیگفتن تشنه رو آب بدین ثواب داره،
میگفتن آب بدین به بچه که طاقت نداره.

موقعی که غذا میپختن ،
نمیگفتن بدیم به همسایه ثواب داره
میگفتن بو بلند شده همسایه میلش میکشه ببریم اونا هم بخورن.

موقعی یکی مریض میشد
نمیگفتن این دعا رو بخونی خوب میشی،
میرفتن خونه ی طرف؛
ظرفاشو می‌شستن
جاروشو میزدن
غذاشو می‌پختن که
بچه هایش غصه نخورن

اول و آخر کلامشون رحم و مهربانی بود.
به بچه عیدی می‌دادند
میگفتن دلشون شاد میشه،

به همسایه میرسیدن
میگفتن همسایه از داداش هم به آدم نزدیکتره

خدایا قلب ما را جلا بده که تو مفاتیح دنبال ثواب نگردیم، خودمان را اصلاح کنیم و با عمل کردن به ثواب برسیم نه فقط با خواندن دعا  مهربان باشیم
محبت کنیم بی منت ،  بسپاریم به خودش که هم میدونه، هم میتونه