صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
مطرح کردن ادعای مردمی بودن توسط بهداد نیازمند عمل مردمی ست، آیا او و دوستانش حاضر هستند مثل بقیه مردم زندگی کنند؟ آیا از شفافیت رقم قراردادهایشان استقبال می‌کنند یا صرفا ادای مردمی بودن را در می آورند؟
: پس از تهدید چند هفته قبل جمعی از سلبریتی ها به کناره گیری از جشنواره فیلم فجر، حالا عده ای از آن ها با تبلیغ فیلم‌هایشان در صفحه اینستاگرام خود، علنا از موضع قبلی خود برگشته اند و گویا بوی کباب جشنواره فجر، آن ها را چنان مدهوش کرده که باعث شده خیلی زود حرف هایشان را فراموش کردند.
در همین راستا پیمان معادی برای بازی در فیلم «درخت گردو» ساخته‌ی محمدحسین مهدویان و هانیه توسلی برای نقش آفرینی در فیلم «بی‌صدا حلزون» به کارگردانی بهرنگ دزفولی‌زاده در سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر حضور دارند اما نتوانستند علی رغم تهدیدشان به تحریم جشنواره از خیر تبلیغ فیلم‌هایشان بگذرند!
«جشن منتقدان و نویسندگان سینمای ایران» که هر ساله برای بررسی فیلم های حاضر در جشنواره های داخلی و خارجی برگزار می‌شود با حاشیه هایی پر رنگ تر از متن همراه بود.
این جشنواره که همواره تلاش داشته تا بخش اهدای جوایز فجری‌ها را زیر سوال ببرد و آنها را متهم به اهدای فرمایشی جوایز کند، با انتخاب هایی عجیب حتی تعجب برگزیده‌شدگان را نیز برانگیخت.
به عنوان مثال آن ها با اهدای جایزه بهترین بازیگر مرد به حامد بهداد برای بازی در فیلم قصر شیرین، ثابت کردند که یا سینما نمی‌فهمند و یا قصدشان اهدای جایزه فرمایشی به تعدادی مشخص از سلبریتی هاست. جایزه ای که با وجود رقبایی مثل هوتن شکیبا (شبی که ماه کامل شد)، پیمان معادی (متری شیش و نیم)، نوید محمدزاده (سرخپوست) هرگز از لحاظ فنی حق بهداد نبود.
اما نکته‌ی جالب ماجرا وقتی اتفاق افتاد که بهداد با وقاحت تمام خود را یکی از مردم خواند:
«ما خود خود مردمیم این اسم کثیف سلبریتی را از ما بردارید ما خود مردم هستیم. چه فضای وحشتناکی که مجبوریم سکوت کنیم ولی رسالت گفتن برعهده ماست.»
این ادعای مردمی بودن بهداد در حالی مطرح شده است که او در آبان ماه امسال و تحت شرایطی که ادعای پشتیبانی از مردم را کرده بود، در آمریکا به سر می‌برد!
مطرح کردن ادعای مردمی بودن توسط بهداد نیازمند عمل مردمی ست، آیا او و دوستانش حاضر هستند مثل بقیه مردم زندگی کنند؟ آیا از شفافیت رقم قراردادهایشان استقبال می‌کنند؟ آیا آنها علاقه دارند تا مثل کارمندها و معلمان و کارگران مالیات بدهند یا صرفا ادای مردمی بودن را در می آورند؟
آنها که روزی با حمایت های همه جانبه‌شان از روحانی در انتخابات، او را بر کشور تحمیل کردند، بهتر است از تجربه‌ی قبلی شان درس بگیرند و کاری نکنند تا مردم تاوان حماقت‌ها و کاسبی‌های آن ها را پس بدهند. البته این فریادهای مردمی بودن آنها در فاصله‌ی چند ماه مانده به انتخابات مجلس این شائبه را در اذهان تقویت می کند که شاید آنها می خواهند با فریب مردم طیف و حزب خاصی را در انتخابات پیروز کنند.
