مهندس مهدی چمران گفت: شهید دکتر چمران در پاسخ به یکی از اعضای نهضت آزادی مبنی بر اینکه چرا احترام ویژهای برای امام قائل هستید؟ گفت: اگر امام نبود شما پنجاه سال دیگر هم در زندان میماندید و میپوسیدید.
حضرت امام خمینی (ره) صبح روز ۱۲ بهمنماه ۱۳۵۷ وارد فرودگاه مهرآباد تهران شدند. طبق برنامه عدهای از شاگردان برجسته امام مانند شهید بهشتی، شهید مطهری، شهید باهنر و شخصیتهای مختلف به سالن فرودگاه مهرآباد رفتند. حضرت امام مطابق برنامه در سالن فرودگاه سخنرانی کردند و براساس برنامهریزی انجام شده قرار بود به طرف بهشت زهرا حرکت کنند، بخشی از مسیر را با خودرو طی کردند اما به دلیل ازدحام جمعیت امکان ادامه مسیر نبود و در نهایت امام با بالگرد به سمت بهشت زهرا راهی شدند.
ورود امام به کشور و فرار شاه زمینه اضمحلال ارتش شاهنشاهی و اداره کشور به دست مردم را فراهم کرد. یکی از کسانی که در کمیته استقبال حضور داشت، مهندس مهدی چمران بود که دقایقی با وی به گفتوگو نشستیم.
البته نمیشود با مهندس مهدی چمران به گفتوگو نشست و از برادرش شهید مصطفی چمران نپرسید زیرا اعضای نهضت آزادی همیشه درپی آن هستند که از محبوبیت شهید برای خود وجهه درست کنند. از این رو هم درباره وقایع روز ۱۲ بهمنماه و هم درباره شهید چمران و ادعای اعضای نهضت آزادی با مهندس مهدی چمران گفتوگو کردیم که در ادامه تقدیم میشود.
در آغاز مصاحبه از خانوادهای که در آن انسانی چون شهید چمران تربیت شده بگویید؟
پدرم مغازهای در پامنار تهران داشت که پاتوق سیاسیون جبهه ملی بود. بیشتر وقت پدرم با دوستانش صرف مطالعه روزنامه و بحث و تبادل نطر در مورد مسایل سیاسی میشد. منزل ما سهراه سیروس بود، سه برادر دیگرم مصطفی و مرتضی و عباس همگی فعال سیاسی بودند به همین دلیل همیشه بحثهای سیاسی در خانه ما جریان داشت. البته مصطفی بیشتر از همه سیاسی بود. بیشتر از همه بحث میکرد حتی سر سفره شام و ناهار و زمانهای دیگر مشغول بحث سیاسی بود.
چه زمانی وارد مسایل سیاسی شدید؟
من دانشآموز بودم که بحث ملی شدن صنعت نفت مطرح شد، در تظاهراتها شرکت کردم و فعالیت من بیشتر تبلیغاتی بود. دبستانم در همان خیابان پامنار بود. در واقع هفت، هشت ساله بودم که کارهای سیاسی میکردم و شعار صنعت نفت باید ملی شود سر میدادم.
اولین دیدار شما با حضرت امام کی بود؟ چگونه با نهضت حضرت امام خمینی (ره) آشنا شدید؟
نخستین دیدار من با حضرت امام بر میگردد به دوم فروردین سال ۱۳۴۱ که اتفاقاً مصادف با روز شهادت امام جعفر صادق (ع) بود، برای زیارت به قم رفتم و برای نخستین بار خدمت امام رسیدم. در روز قیام من مشغول کارهای دانشگاه در خیابان مصطفی خمینی بودم که صدای تیراندازی را شنیدم و به تظاهرات پیوستم. از نزدیک شاهد شهادت یاران بودم و به سمت خانه رفتم، دیدم در خانه ما باز است و مجروحان را به خانه ما منتقل میکردند. بعد از قیام در سخنرانیهای بزرگان انقلاب اسلامی نظیر استاد مطهری و شهید بهشتی شرکت میکردم و با بزرگان انقلاب در ارتباط بودم و در تظاهرات شرکت میکردم تا اینکه انقلاب به پیروزی رسید