شهید مدافع حرمی که برای مادر شهید مفقود الاثر پسر شد

در خانواده‌ای متدین و بهره‌مندی از نان پاک و زیست سالم باعث شد تا ره صدساله را یک شبه بپیماید و به بالاترین درجه انسانیت، یعنی شهادت در راه خدا و اولیای الهی دست یابد. جوانی که به خاطر خوش خلقی و آرامش و مهربانی‌اش، شهرت یافته بود، اما در میدان جنگ، شجاعت و دلیری‌اش همه را شگفت زده می‌کرد.

یکبار موقع برگشت از نمازجمعه با مادر شهیدی آشنا میشود که پسرش 33 سال مفقودالاثر می باشد، محسن شد پسر آن مادر… هر هفته به دنبال مادر می رفت و او را به نمازجمعه می آورد و برمی گرداند و کارهای مادر را انجام میداد.

بعد از شهادت محسن، مادر بار دیگر پسر خود را از دست داد.

کمک به مستمندان
محله های فقیرنشین را خوب می شناخت، با کمک خیرینی که میشناخت برای آنان خانه اجاره میکرد. یک روز که به بهشت زهرا سلام الله علیها رفته بود،مادر شهیدی را دید که فرزندی نداشت و همسرش هم به رحمت خدا رفته بود، با کلی اصرار متوجه شد که سقف خانه آن مادر شهید بر اثر باران از بین رفته است، بلافاصله برای ترمیم خانه پیش قدم شد.

عاشق شهادت بود
نزدیک نیمه های شب بود که از هیئت برمی گشتم، دلم گرفته بود، به مسجد جامع رسیدم، خواستم کنار مزار شهدای گمنام فاتحه ای بخوانم، اول فکر کردم درب مسجد بسته است اما جلوتر رفتم دیدم باز است، داخل شدم، شهید محسن کمالی تک و تنها در دل شب کنار مزار شهدا خلوت کرده بود و انگار زیارت عاشورا می‌خواندجلو رفتم و بعد از سلام و احوالپرسی احساس کردم مزاحمش باشم،خواستم زودتر تنهایش بگذارم که شروع کرد به صحبت کردن و گفت، کاش ما هم مثل این شهدا کربلایی بشویم، کاش ما هم شهید بشیم اما ما کجا و شهادت کجا، او عاشق شهادت بود.

گوشت را در پاکت می گذاشت