یتیمان آل محمد!

هر عاقلی می داند که در حضور یتیم، نباید دائماً از صحنه های دلخراش مرگ مادرش سخن گفت. اما عاقل تر کسی‌ست که نه تنها فجایع صحنه را بازخوانی نکند، بلکه به عکس، دائماً از صفات نیکو و رفتارهای خداپسندانه‌ی آن عزیزِ سفرکرده بگوید.

خدا که خود خالق عقل است و این عقلانیت را در تمامی صادره هایش، از جمله قرآن، به منصه ظهور رسانده، نیک می داند که برای یتیمان آل محمد ص، سخن گفتنِ مداوم از مظالم سخت و دلخراشِ رفته بر آل محمد ص، لطفی ندارد؛ پس به جای آن، دست یتیمان را با خود می گیرد، به درون سوره های قرآنش می برد و این بار یتیمان فاطمه س را با صحنه ای شگرف از زیبایی های حضور مادر بر فراز سوره‌ی «فجر» آشنا می کند…

صحنه ای که در آن یتیمان، دیگر احساس غربت و دوری از مادر ندارند و این بار با جاری شدن فرمان «ارجعی»، «نفس مطمئنه» آنان را مهیای ماموریتی سخت می‌کند تا در انتها، خود را در آغوش مادر حس کنند…

در این صحنه‌ی بدیع، «انسان» نفس مطمئنه را این بار نه از لابلای نیزه های شکسته و خون‌آلود دشمن، که از لابلای سطور نورانی آیات سوره فجر به نظاره می نشیند… اینجا دیگر با حسینی که آغشته به خون (مُرَمَّلٌ بِالدِّماءِ) است، مواجه نیستیم، که با نفس مطمئنه ای مواجهیم که مملو از نور است؛ و بلکه خودش شاخه‌ی اصلیِ درخت نور رب است که در آن صحنه نورافشانی می کند… اینجا بر خلاف کربلا که به حسب ظاهر «پایان» بود، با یک «آغاز» تمام‌عیار مواجه‌ایم که ما را برای طلوع «الفجر» آماده می کند و به زبانی ساده‌تر، عاشورا را به مهدویت عج پیوند می زند…

یکی صحنه‌ی قرآنیِ ترسیم‌شده از سوی صحنه‌پرداز عالم، و دیگری صحنه‌ی تصویرشده از سوی [عمدتاً] سپاهیان دشمن و قتله‌ی اباعبدالله ع… قضاوت با اهل‌اش: کدام صحنه برای یتیم آل محمد ص دلنوازتر و تسکین‌بخش‌تر است؟ کدام صحنه داغِ یتیمی او در غربت دنیا را بهتر و بیشتر التیام خواهد بخشید؟ و کدامین صحنه جبران‌کننده‌ی یتیمیِ او الی‌الأبد خواهد بود؟ و بالأخره آنکه: کدام صحنه با کنه جمله‌ی نورانی زینب کبری س که فرمودند: «ما رأیت الا جمیلاً»، انطباق بیشتری خواهد داشت؟!

برادران و خواهرانم! ای یتیمان آل محمد! بیایید در این صحنه‌ی جدید دل به خدا بسپاریم و با صحنه‌پردازیِ بی‌نظیر او همراه و همدل شویم؛ دستمان را در دست او گذاریم و توجه به سایر صحنه ها را کم کنیم… بارها گفته شده که منظور از این منظرها، رها کردن منظر عزاداری نیست؛ اما یادمان باشد که عزاداری و ذکر مصیبت، اگرچه لازم است، اما برای ادامه مسیر به سمت مهدویت عج، اصلاً کافی نیست… پس بسم الله بگوییم و خود را مسلح به منظر متعالیِ مطروحه در سوره فجر کنیم تا ان شاءالله به تمامه، التیام‌بخش درد یتیمی‌مان باشد و از آن مهم‌تر، پایان‌بخش تاریکیِ لیل یازدهم…