صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
اسلام، بعد از مسیحیتِ کاتولیک، دومین دینِ بزرگِ کشور فرانسه است طوری که تعداد مسلمانان بیش از پروتستان‌ها و یهودیان در این کشور است. فرانسه در پی روابط تاریخی‌اش با بخشی از جهان عرب، بیشترین جامعه مسلمانان را در اروپای غربی در درون خود جای داده است. اما همواره مسلمانان در این کشور تحت فشار بوده‌اند، نه تنها از طرف گروه‌های نژادپرست و اسلام هراس در متن جامعه فرانسه بلکه از طرف دولت این کشور.
چندی پیش خبر رسید که «دست‌کم 21 مسجد در این کشور بسته شده است». شکی نیست گروه‌های سلفی- تکفیری – که گاهی ابزار خود غربی‌ها می‌شوند مثل آن‌چه در افغانستان اتفاق افتاد- در لباس دین اسلام در اروپا تبلیغ می‌کنند، اما کاری که فرانسه می‌کند این است که تبلیغ و فعالیت این «سازمان‌های جنایی» را پتکی برای کوبیدن بر سر تمام مسلمانان می‌کند. شاید بتوان رفتار اخیر دولت فرانسه را نیز ذیل همین اسلام‌هراسیِ دولتی تفسیر کرد. «جرالد دارمانان» وزیر کشور فرانسه خبر داد که در دوره اخیر 21 مسجد در این کشور بسته شده است. وی که با شبکه «ال.سی.آی» مصاحبه می‌کرد، مدعی شد در جریان بازرسی از 99 مسجدی که اخیرا انجام شده، داخل 21 مسجد نشانه‌های افراط گرایی وجود داشته است. این مقام فرانسوی گفت که طی روزهای آینده، 6 مسجد دیگر بسته خواهند شد و این اقدام بر اساس قانون مبارزه با افراطی‌گری انجام می‌شود. تصمیم برای تعطیلی مساجد، یکی از تصمیم‌های متعدد دولت فرانسه برای تعطیلی مراکز اسلامی است. پاریس این اقدام را با بهانه‌هایی نظیر مقابله با افراطی‌گری و تحریک برای خشونت و تروریسم انجام می‌دهد.
گفتنی است، اقدامات پرتناقض در فرانسه و از طرف دولت این کشور فراوان است. یادمان نمی‌رود که سال پیش یک معلم فرانسوی پس از نشان دادن کاریکاتورهای توهین‌آمیز نسبت به نبی اعظم اسلام(ص) کشته شد و جار و جنجالی بر سر حمایت «امانوئل ماکرون»، رئیس‌جمهور فرانسه، از مفهومی به نام آزادی بیان- البته علیه ادیان و نه له آنها- و حمایت از انتشار کاریکاتور مذکور به راه افتاد. دولت فرانسه اما به کمپین خود برای بدنام کردن مسلمانان فرانسه و فشار بر آنها همچنان ادامه می‌دهد- که گویا فعالیت آنها نمی‌تواند ذیل آزادی بیان قرار بگیرد! – به‌عنوان مثال پلیس فرانسه چندی پیش از چهار کودک ۱۰ ساله برای چندین ساعت بازجویی کرده بود، چرا که آنها در کلاس درس گفته بودند که کار آن معلم در نشان دادن کاریکاتور توهین‌آمیز اشتباه بوده است و گویا حرف‌های این کودکان فرانسوی هم مشمول آزادی بیان نمی‌شد. جالب توجه آن است که اهانت به فرد اول عالم هستی به باور مسلمانان و محترم‌ترین فردِ یک جمعیت میلیاردی از نظر غیرمسلمانان در فرانسه آزاد است اما بنا بر اعلام سازمان عفو بین‌الملل، دادگاه فرانسه در سال ۲۰۱۹ دو مرد را پس از اینکه عروسک امانوئل ماکرون را در خلال یک راهپیمایی مسالمت‌آمیز آتش زده بودند به «توهین و اهانت» متهم و محکوم کرد و ماکرون مدتی در حال رایزنی با پارلمان فرانسه بود تا توهین به تصاویر مسئولان در شبکه‌های اجتماعی غیرقانونی اعلام شود. ماکرون با ژست‌های روشنفکرانه‌اش همان راهی را می‌رود که جریان‌های افراطیِ دست راستی فرانسوی مثل «ماریون آن پرین لو پن» می‌روند، راهی که فرجامش نفرت است.
این برخورد تبعیض‌آمیز تاریخ طولانی در فرانسه دارد، بند 43 قانون 1905 که میان دین و دولت جدایی می‌افکند، بر اجرای این اصل در الجزایر که در آن زمان، بخشی از خاک فرانسه بود، تصریح دارد، اما نیروهای استعمارگر، جمهوری فرانسه را به «عدمِ» اجرای این نصِ بنیادین سکولاریسم نسبت به دین اسلام مجبور کردند، زیرا استعمار بیم آن داشت که اسلام مستقل از دولت به رشد و بالندگی‌اش ادامه دهد!
در پایان یادآور می‌شویم که مطلع این هفته، روز شنبه 27 آذر مصادف با 18 دسامبر، روز «جهان عاری از خشونت و افراط‌گری» بود. اما این افراط چیست؟ آیا افراط را تنها «سازمان‌های جنایی» چون داعش و القاعده دارند که دین و سیاست را جنایی کرده‌اند؟
آیا دولت‌هایی که به‌طور رسمی ریشه به تیشه ادیان می‌زنند افراطی نیستند؟
امین‌الاسلام تهرانی
