صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
شکست آمریکا در منطقه غرب آسیا و فرار خفت بار نظامیان این کشور از افغانستان هنوز موضوع تحلیل بسیاری از رسانه‌های آمریکایی است. «نشنال اینترست» نیز در جدیدترین گزارش خود با اشاره به این شکست نوشت: «شاید هیچ چیزی بهتر از تصاویری که نشان می‌داد افغان‌ها به هواپیمای C-17 نیروی هوایی آمریکا آویزان شده و پس از آنکه صدها متر از زمین فاصله گرفت، افتاده و کشته شدند، نمی‌توانست شکست بزرگ آمریکا در حضور 20 ساله خود در افغانستان و همچنین بی‌کفایتی بزرگتر در ملت سازی در خاورمیانه را به تصویر بکشاند».
این گزارش می‌افزاید: «2.3 تریلیون دلار هزینه در افغانستان که از جیب مالیات دهندگان آمریکایی پرداخت شد و همچنین قربانی شدن دو هزار و چهارصد نظامی آمریکایی برای فائق آمدن بر تفاوت‌های قومی، قبیله‌ای و مذهبی که برای ساختن یک کشور افغانستان دموکراتیک و دوست آمریکا صرف شده بود، کافی نبوده است.»
عراق را در سینی نقره تحویل ایران دادیم
این نشریه آمریکایی در ادامه گزارش خود با اعلام اینکه «عراق هم داستان مشابهی دارد» می‌نویسد: «پس از 2 تریلیون دلار هزینه و قربانی شدن 4 هزار و پانصد نظامی آمریکایی، عراق در سینی نقره‌ای به ایران تقدیم شد. به معنای دیگر، با حذف صدام حسین (دیکتاتور سابق عراق)، آمریکا کاری را انجام داد که ایران در دوران جنگ 8 ساله در 1980 نتوانست انجام دهد و تهران هرگز به‌اندازه‌ای که الان وجود دارد در عراق نفوذ نداشته است. پارلمان عراق رای به اخراج نظامیان آمریکایی داد و گروه‌های مسلح مورد حمایت ایران به طور مرتب با راکت، خمپاره و پهپاد نیروهای آمریکایی که در پایگاههای نظامی عراق مستقر هستند را مورد حمله قرار می‌دهند که تلاشی برای مجبور کردن آمریکایی‌ها برای خروج از عراق است. همانند افغانستان و عراق و با وجود صرف میلیاردها دلار، واشنگتن به صورت لجوجانه نتوانسته بیهوده بودن تلاش‌های خود برای ملت‌‌سازی در سوریه را ببیند.»
نشنال اینترست با این ادعا «آمریکا دستاوردهای بسیار بزرگی هم داشته» ادامه می‌دهد «اما ملت سازی یکی از آنها نبوده است. از ویتنام تا افغانستان تا عراق، آمریکا به صورت مکرر ثابت کرد که ملت سازی جایی نیست که قدرت این کشور در آن قرار دارد. ناتوانی آمریکا از درک هزاران سال پویایی قبلیه‌ای و اجتماعی کهن که خاورمیانه را تعریف می‌کند، اتکا به ارتش آمریکا که تنها ویرانی و هرج و مرج به همراه داشته و حمایت از گروه‌های مسلحی که باعث به هم خوردن تعادل منطقه‌ای می‌شود همگی در شکست آمریکا برای پیشرفت در خاورمیانه سهم داشته‌اند.»
به گزارش فارس «نشنال اینترست» گزارش خود را با این جملات به پایان می‌برد که: «از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، آمریکا 30 سال گذشته خود را با بالا و پایین رفتن از رودخانه‌های دجله و فرات در عراق و کوه‌های افغانستان تلف کرده است. تعقیب شبح تروریست‌ها تنها باعث از دست رفتن سرمایه‌های آمریکایی‌ها شده و مردم این کشور را با خستگی دائمی جنگ‌ها درگیر کرده است و به چین اجازه دهد تا به چالش جدی برای هژمونی جهانی آمریکا تبدیل شود. به جای اینکه در این مسیر باقی بماند و چرخ‌های خود را در سوریه بچرخاند، واشنگتن باید توجه خود را به موضوع‌های بسیار مهم‌تر منعطف کند. آمریکا باید به قدرت‌های منطقه‌ای اجازه دهد تا چالش‌های خود را که هرگز مسئولیت آمریکا نبوده، مدیریت کنند».
بحران تامین کالا در آمریکا
خبر دیگر از آمریکا اینکه افزایش تقاضای مصرف کنندگان و همچنین کمبود راننده کامیون و جرثقیل‌های بندرگاهی در آمریکا باعث اخلال در زنجیره تامین کالا شده است. «ای بی‌سی» با انتشار این گزارش اعلام کرده: «دولت جو بایدن با بحران دیگری در زمینه تامین کالا در آمریکا رو‌به‌رو شده و به همین دلیل تدابیر جدیدی را برای بنادر و شرکت‌های حمل‌ونقل کالا در نظر گرفته است. این شبکه تلویزیونی در گزارش خود تصریح کرد: «با توجه به افزایش تقاضای مصرف‌کننده و تلاش کارخانه‌ها برای پاسخگویی به این تقاضا و نیز با توجه به کمبود نیروی کار در بنادر و کمبود راننده کامیون، گشایش چندانی ایجاد نشده است.»
«مارتا روداتز» خبرنگار این شبکه با سفر به بندر«لس آنجلس» و بندر «لانگ بیچ »در غرب آمریکا که ۴۰ درصد از تمامی کالا‌های باری آمریکا از این بنادر وارد کشور می‌شوند، گفت: «اینجا در سواحل جنوب ایالت کالیفرنیا در نزدیک یکی از شلوغ‌ترین بنادر آمریکا تعداد بسیار زیادی از کشتی‌های کانتینربر روی آب معطل مانده‌اند. کشتی‌های بزرگتری که امروز فعالیت می‌کنند قابلیت حمل ۲۴ هزار کانتینر را دارند. این تعداد کانتینر می‌تواند سه مرکز خرید بزرگ را پر از کالا بکند. هم اکنون در بندر لانگ بیچ بیش از ۶۰ کشتی کانتینربر لنگر‌انداخته و منتظرند تا نوبت تخلیه شان برسد. در حالت عادی هیچ یک از این کشتی‌ها منتظر تخلیه بار نمی‌ماندند.»
