واویلی یا واویلی ویلی واویلی واویلی
روزم شب از محالی؛ خوابی خیالی
از موی او نال و نالان مویی و نالی!
نعل سمندش از خاک؛ بر شده تا افلاک…
در غم او رشکِ مجنونم؛ من و دل حالی
تو شمع کاشانه؛ منم چو پروانه
دلم به زلف توست؛ مزن بر او شانه!
جانا بدرالدجایی دام دلهایی…
از رشک تو زهره گویان؛ رو چه آرایی
از رخ خوبت هیهات! مه به فلک شه مات…
مانده چو گو سر به چوگان؛ منِ سودایی
یا خیر الحبیبی و محبوب واویلی
جامم پر از دنانی؛ راحی ریحانی
ای لاله رو داغِ جانان، داغ جانانی!
شور نشاطش، در چنگ شعله آتش رنگ
از تف و آتش افشان شد، دمِ انسانی