محمدعلی مجاهدی، پدر شعر آیینی و پژوهشگر این حوزه، در گفتوگویی با تسنیم به تشریح قرائتهای مختلف از عاشورا و تفسیر جملهای معروف از امام حسین(ع) پرداخت.
هنر متعالی همواره در طول تاریخ رسانهای برای انتقال مفاهیم و اندیشههای ناب معرفتی است و در میان تمام هنرها، شعر در جامعه ایرانی همواره بزرگترین رسالت را در این زمینه بر دوش کشیده است. گواه آن هم میتواند ابیاتی باشد که واقعهای را در دل تاریخ زنده نگاه میدارند و با ترسیم حقیقت، جبهه حق و باطل را مشخص میکنند. شاعرانی که اینگونه شعر را باور کردهاند، همواره میکوشند از قریحه خود در حساسترین مواقع به بهترین نحو بهره ببرند و آثاری خلق کنند که بجا و تأثیرگذار باشد. نمونهای از این دست از شاعران در خیل کاروان شعر و ادب این سرزمین کم نبوده و نیستند؛ شاعرانی که صداقت و حقیقت را به ثمن بخس معاوضه نکردند.
از جمله آثار مانا در این زمینه، منظومه «گنجینة الاسرار»، اثر ارزشمند میرزا نورالله عمان سامانی، از سخنوران پرآوازه آیینی در نیمه دوم سده سیزدهم و ربع اول سده چهاردهم هجری است. عمان سامانی ملقب به تاجالشعرا از خاندانی اهل فضل و ادب بود که در دوازدهم شوال 1322 چشم از جهان فروبست. جنازه او را در مسجد جامع شهر سامان به امانت به خاک میسپارند و پس از مدتی، بنا به وصیت شاعر، پیکر او به نجف اشرف منتقل و در جوار امیرالمؤمنین، امام علی(ع)، به خاک سپرده میشود.