صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
سلام
پارسال خیلی‌ها گفتند ان‌شالله سال بعد میریم پیاده روی اربعین، امسال حتی به محرم هم نرسیدند....
برنامه ی مقدرات خدا خیلی دقیقه… خیلی…
ما تا اون دورها رو هم میبینیم و میگیم حالا بعدا… یه وقتایی اصلا بعدی وجود نداره…
انسان های کوچک سریع بی نیاز میشن، و دیگه چیزی نمیخوان…ولی اونایی که خواص هستن، سعه ی وجودی دارن، روح بزرگی دارن، میدونن همه چیز افاضه ی لطف خداست… اگر توفیق رو بگیره همه چی تمومه… بالا سر هممون بال مرگ گسترده است…
هنوز زنده‌ایم
هنوز وقت داریم
هنوز برزخی نشدیم…
چی ازین بالاتر
پس بلند شیم!
یه پرچم مشکی بزنیم سر در خونه…
معلوم نیست کی فردا هست کی نیست…
بذاریم لااقل یه کار کوچکی برای اباعبدالله کرده باشیم، دست خالی نریم از این کاروانسرای موقت دنیا…
بذار کسی رد شد یه لحظه دلش بشکنه و متصل بشه و از عمق جانش بگه السلام علیک یااباعبدلله …
حتما سر در خونه هاتون، داخل اتاقتون، پرچم سیاه بزنید، موقع نصب پرچم با حزن و دل شکسته بگو به دل سوخته ی حضرت زینب این سیاهی رو میزنم به دیوار، خود خانم دست بکشه به پرونده ی سیاهم و پادرمیانی و وساطت کنه تا فرصت هست و زنده ام کاری کنم برای بچه های حضرت زهرا س…
یه قدمی توی این ماه بردارم برای دل سوخته و غمزده ی خواهر اربابم…
بگو خانم من چیزی ندارم ولی میخوام دلم، قلبم، روحم جانم و زندگیم رو حسینیه کنم…
شنیدم هرکجا یه پرچم یاحسین به دیوار بخوره، ملائک خدا اونجا تردد می کنن، امن و امان میشه…
قلبی که حسینیه بشه، خونه ای که حسینیه بشه، نور می گیره، بیمه میشه...
دست خالی و ورشکسته از دنیا نمی برنش… صاحب عزا که مادرشه دست بلند میکنه و دعاش میکنه…
