صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
مادر مهربانم!
فدایت شوم …
از لحظه ای که خورشید وجودت را بر زندگی من تاباندی
و مرا در پناه مهربانی هایت قرار دادی، سال های زیادی می گذرد.
زندگی پیش از تو برایم ارمغانی جز تیرگی و تباهی و اسارتی حقارت بار نداشت.
مانند غریقی بودم که در گرداب های حوادث دست و پا می زند
و تلاش هایش نتیجه ای جز فرو رفتن بیشتر در گنداب های مختلف نداشت.
قربان نام دلربایت گردم…
هرگز شیرینی روزی را که آموختم باید در مشکلات، نامت را زمزمه کنم از یاد نمی برم!
و چه زیبا پاسخم دادی…
فدایت شوم؛ چه زیبا در حقم مادری نمودی.
از لحظه ای که نام مادرانه شما بر زبانم جاری گشت گویا تمامی غل و زنجیرها از دست و پایم گشوده شدند؛
احساس سبکی و شادی عجیبی می کردم.
مانند پرنده ای که از قفس رها شده باشد احساس آزادی می کردم.
مادری شما روح رنجدیده ام را التیام بخشیده بود و به من بال و پر پریدن داده بود
ای مهربانتر از هر مادر، چگونه می توانم قدر دانت باشم که هر چه دارم مدیون نگاه پر مهر توست.
جان و مالم ؛ ایمان و عملم؛ جسم و روحم، و دار و ندارم همه تویی؛
بدون تو جز دستانی خالی چیزی ندارم و با تو همه گنج های عالم در نظرم حقیر جلوه می کند.
ای دنیا و آخرت من؛ ای نامه عملم؛
ای نهایت آرزویم و ای تمام حاجتم؛
آن قدر با دستان پر مهر و مادرانه ات به من لطف کرده ای که احساس غنا و بی نیازی می کنم.
اکنون دیگر آرزویی برای خود ندارم چون مرا به نهایت آرزوی آرزومندان رسانده ای یعنی: به مادریت.
تنها آرزویم تسکین رنجهایت و لبخند رضایت برلبانت است
و حاضرم در این راه وجود ناقابلم را قربانی کنم.
از تو به یک اشارت از ما به سر دویدن
