منطق«مقاومت فعال» نفتکش‌های ایرانی را به ونزوئلا رساند

ورود کشتی های ایرانی به دریای کارائیب هر چقدر عزتمندانه و غرورآفرین بود خاطره کشتی یمنی برای کشورمان در سال1394 جای سرزنش دارد.

ورود بدون دردسر نفتکش ایرانی به آمریکای جنوبی آن هم در دورانی که آمریکایی‌ها تمام توان خود را برای ایجاد محدودیت علیه ایران به کار بسته اند پیامی واضح برای جهانیان دارد. پیامی که نشان می‌دهد جمهوری اسلامی ایران با منطق ایستادگی و مقاومت خود جلوی یک‌جانبه‌گرایی و ورگویی ایالات متحده را گرفته است. این درحالی است که در اوج مذاکرات ایران و آمریکا این کشور با یک تلفن مانع از حرکت کشتی ایرانی به مقصد ‌شدند.

 خط و نشان های آمریکا به جایی نرسید و یکی از پنج نفتکش ایرانی به سواحل ونزوئلا رسید. واشنگتن پست نوشته است کشتی حاوی سوخت ایران در حالی از دریای کارائیب عبور می‌کند و به سواحل ونزوئلا نزدیک می‌شود که هیچ خبری از دخالت آمریکا نیست و مقامات ونزوئلا نیز ورود کشتی سوخت ایران را جشن می‌گیرند.

اواخر شب گذشته، رسانه‌های محلی به نقل از منابع رسمی گزارش دادند نفتکش ایرانی فورچون (Fortune) لحظاتی پیش وارد محدوده «منطقه ویژه اقتصادی» ونزوئلا شده است.

همچنین همزمان با وارد شدن نفتکش حامل سوخت با پرچم ایران به آب‌های ونزوئلا، «طارق الایسامی»، وزیر جدید نفت این کشور شنبه شب در یک پیام توییتری نوشت: «ممنون برادران.» الایسامی در پیام دیگری نوشت: «به نمایندگی از نیکلاس مادورو و همه شهروندان ونزوئلا به کشتی‌های جمهوری اسلامی ایران که قصد ورود به بنادر ما را دارند، سلام می‌گوئیم و به آنها ادای احترام می‌کنیم. این همکاری انرژی با هدف توسعه همه جانبه به نفع مردم ما است».

حالا کشتی‌های ایرانی توسط نیروی دریایی ونزوئلا اسکورت شده‌اند تا هم نیاز مردم ونزوئلا به انرژی تامین شود و هم ایران از ذخایر طلای این کشور استفاده کند. این درحالی است که مقامات آمریکایی صرفا به ابراز نگرانی از نزدیکی دو کشور بسنده کرده اند. به نظر میرسد منطق بازدارندگی امنیت این کشتی‌ها را تضمین می‌کند. چراکه کارشکنی آمریکا از حمل و نقل و تجارت آزاد دریایی ایران می تواند برای آمریکایی‌ها و شرکایشان گران تمام شود و همانند پاسخی که انگلیسی‌ها در متوقف کردن نفتکش ایرانی دریافت کرده اند در انتظار آمریکا نیز باشد. این رخداد در صورت وقوع شیطنت توسط آمریکا همان پشیمانی را در پی دارد که انگلیسی‌ها به آن دچار شدند.

دستور از جان‌کری؛ اجرا از ظریف

اما ورود کشتی های ایرانی به دریای کارائیب هر چقدر عزتمندانه و غرورآفرین بود خاطره کشتی یمنی برای کشورمان در سال1394 جای سرزنش دارد.

خردادماه سال 1394 بود که کشتی ایرانی به سمت یمن حرکت می‌کرد. کشتی که می‌رفت تا کمک‌های ایران به مردم در محاصره و جنگ زده یمن را به مقصد برساند اما با اخم وزیر خارجه ایالات متحده و ترس غرب گرایان نتوانست در یمن لنگر بیاندازد.

محمدجواد ظریف که آن روزها مشغول مذاکرات هسته ای بود به اعتراف خودش چند باری از خطوط قرمز مطرح شده توسط رهبرانقلاب عدول کرد. شاید یکی از مهمترین این عبور از خط قرمز را بتوان در توجه وزیر خارجه به خواسته‌های منطقه ای دشمن دانست.

جان کری چند ماه بعد در شورای روابط خارجی آمریکا به این مساله اشاره کرده و مذاکرات هسته ای ایران را مقدمه ای برای زیاده خواهی های منطقه ای دانسته است. کری میگوید: «اولین نکته در کار ما این است که اگر می‌خواهید با ایران مقابله کنید و آن را شکست دهید بهتر است این کشور را زمانی وادار به عقب‌نشینی کنید که فاقد سلاح هسته‌ای است.»

بعد از این کری به موضوع کشتی ایرانی در راه یمن اشاره کرد و با ادبیاتی تحقیر آمیز گفت: «چند ماه پیش که یک محموله از سوی ایران راهی یمن بود، خیلی زود با همتای خود [ظریف] تماس گرفتم و گفتم که این امر می‌تواند باعث یک رویارویی جدی شود و ما آن را تحمل نمی‌کنیم. وی نیز در مدت‌زمانی بسیار کوتاه با من تماس گرفت و گفت قرار نیست این محموله به زمین برسد یا از آب‌های بین‌المللی خارج شود و بعد راهی کشور خودشان شد.»

البته ظریف که قبلا با شعار «هیچگاه یک ایرانی را تهدید نکن» درصدد بود چهره‌ای قهرمان برای خود بسازد اما در مقابل این ادعای وزیر خارجه هتاک آمریکا موضع نگرفت. سکوتی که نشان می‌دهد وی در مذاکرات هسته ای در برابر زیاده‌خواهی‌های آمریکا مقاومت نکرده است.

کشتی ایرانی درحالی در یمن پهلو نگرفت و با تماس وزیر خارجه آمریکا متوقف شد که امروز دنیا شاهد است ایران به راحتی در نیمه دیگر جهان مشغول مبادله است و آمریکایی‌ها ناتوان از اقدام علیه نفتکش های ایرانی هستند. مقامات آمریکایی به خوبی می‌دانند هر گونه اقدام آنها به راحتی با اقدام متقابل ایران در خلیج فارس رو به رو خواهد شد. اما در روزهایی که دولت غرب گرای روحانی در حال مذاکره و مماشات روی منافع ملی کشور بود آمریکایی‌ها که اراده محکمی در برابر خود نمی‌دیدند هرگونه خواسته استکباری را از مقامات ایرانی مطرح می‌کردند.