درباره کتاب

مخاطب شعر آييني، صرفاً خوانندگان كتابهاي شعر نيستند، بلكه توده‌هاي عظيم مردمي‌اند كه در مجالس و محافل گوناگون به آن اشعار گوش فرامي‌دهند، و از اين رو اين شعر، پرمخاطب‌ترين شعر روزگار ماست. در تاريخ 1390/3/25 و در آستانه‌ي ولادت باسعادت اميرمؤمنان علي(علیه‌السّلام)، جمعي از شاعران آييني و مذهبي و نيز فعالان عرصه‌هاي نوحه و نغمه‌هاي آييني به محضر پُرفيض رهبر معظّم انقلاب حضرت آيت‌الله العظمي خامنه‌اي(مدّظلّه العالي) شرفياب شدند. در اين ديدار خجسته كه قريب به سه ساعت به طول انجاميد، معظّمٌ‌له پس از استماع اشعار شاعران ـ كه از طيفهاي متنوع و با رويكردهاي متفاوت حضور داشتند، در طي بياناتي به تشريح جايگاه ويژه‌ي شاعران آييني و مذهبي، و نيز ترسيم خطوط كلّي حركت شعر ديني پرداختند و در اين باره به نكات مهم فراواني اشاره فرمودند. مجموعه‌ي حاضر به منظور بهره‌مندي همگان از آن محفل، و در راستاي اطلاع‌رساني عمومي نسبت به مشروح آن ديدار فراهم آمده است.

صفحاتی از کتاب

اما آنچه كه مناسب اين جلسه است كه من به عنوان توصيه به برادران عرض كنم، چند تا نكته است. يك نكته اين است كه اين شعرى كه شما اسمش را شعر آيينى گذاشتيد و نامگذارى نامناسبى هم نيست – حالا شما شعر مذهبى را به نام شعر آيينى معرفى مي‌كنيد، عيبى ندارد – جزو بهترين عرصه‏‌هاى به كار بردن قريحه‏‌ى خداداد شعر و اين موهبت بزرگ است. اين قريحه، يك نعمت بزرگى است كه خدا به كسى عطا مي‌كند؛ اين نعمت را نبايد كفران كرد. شكرانه‏‌ى اين نعمت اين است كه انسان با اين قريحه يك چيزى بياورد وسط و به انسانها و افكار عرضه كند كه براى آنها مفيد باشد. نه اينكه من بخواهم خشك و جامد بگويم؛ با قطع نظر از سود و استفاده‏ى مستمع، شاعر به فكر دل خودش نباشد و حرف دل و احساسات خودش را نگويد؛ نه، اشكالى ندارد؛ يعنى بنا بر اين نيست كه ما سخن گفتن شاعر از دل و براى دل خود را نفى كنيم؛ ليكن مي‌خواهيم اين را بگوييم كه در مقام تقويم و ارزيابى، اگر بناست شعر محتوايى داشته باشد، بهترين محتواها همين محتواهاى شعر دينى و شعر مذهبى است با عرض وسيع و گسترده‏‌اى كه دارد.
البتّه در بين شعراى ما، شعرايى كه از اين قريحه حداكثر استفاده را كردند و بهترين شعرها را گفتند، كم هم نيستند؛ ما در دورانهاى مختلف، از اينها داريم؛ هم در زمان خودمان داشتيم، هم در زمانهاى گذشته داشتيم؛ هم در سبكهاى مختلف، از دوران قديم، شاعرى مثل سنايى را داريم، شاعرى مثل ناصرخسرو را داريم. اينها اين قريحه را به كار بردند؛ آن كارى كه بايد بكنند، انصافاً كردند. همچنين سعدى را داريم. در دورانهاى بعد هم همين جور؛ شاعرى مثل صائب را داريم. البتّه صائب شعر بی‌تقيّد به معانى و معارف كم ندارد، ليكن شعر معرفتى هم انصافاً خيلى دارد. اينها شعر اخلاق، شعر معرفت، آن هم در حدّ عالى و در بهترين حدّى كه واقعاً مي‌شود انسان شعر غزلى تعريف و بيان كند، گفته‌اند. بيدل هم همين‌جور. همه‌ى ديوان بيدل تقريباً شعر معرفتى است. من يك وقتى چند سال قبل از اين به دوستان مداح سفارش مي‌كردم كه به ديوان صائب نگاه كنند و شعرهاى اخلاقى را، شعرهاى معرفتى را، شعرهاى عرفانى را در آن پيدا كنند؛ كه كم هم نيست. اينها مضامين بسيار پخته‌ اى است كه دلها را روشن مي‌كند.
در هيچ پرده نيست نباشد نواى تو/عالم پر است از تو و خالی‏ست جاى تو
هر چند كائنات گداى درِ تواند/هيچ آفريده نيست كه داند سراى تو
ببينيد، وقتى يك مدّاحى با صداى خوش و با آهنگ زيبا اينها را در يك مجلسى بخواند، چه انقلابى در دل براى مستمع به وجود می‏آيد. از اين شعرها بايد استفاده كرد.

موضوعات مهم

مجموعه‌ای از اشعار قرائت شده/ سخنان مجری و شاعران/ بیانات رهبر معظّم انقلاب اسلامی درباره‌ی جایگاه ویژه‌ی شاعران آیینی و مذهبی و نیز ترسیم خطوط کلی شعر دینی
برای پخش بر روی لینک زیر کلیک کنید