نشان مادر مهربان

احساس تنهایی می کرد حجم زیادی از افکار و امیال بی سر و ته به سراغش آمده بود. سرش را تکان داد. در حالی که روی مبل نشسته بود و فکر می کرد در حال استراحت است این حجم از مشغله های فکری بی خود، واقعا او را خسته کرده بود. اطرافش را نگاهی کرد و گفت واقعا که من اینجا، دراین وضعیت فکری چکار می کنم؟ دفترچه یادداشت را برداشت و خواند. تقریبا در هر صفحه دفترچه یادداشت در لابلای مطالب این جمله را نوشته بود: إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ تا جایی که مطلب در دفترچه اش نوشته بود، جلو رفت و با هر بار برگ زدن می خواند إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ.

این بار از ابتدا مطالب را شروع کرد به خواندن دفترچه یادداشتش، هر خط را که می خواند با خودش می گفت چقدر جالب، واقعا زیبا و مرتفع است، جملات یادداشت هایش، جملات کلاس های درسش چقدر مرتفع و عظیم بودند. با خودش گفت اینها را چه کسی هدیه داده است و مرا توفیق داده آنها را بشنوم، قبول کنم و بنویسم. دوباره إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ. این بار وضع عوض شده بود، فقط در هر برگ این جمله نقش نبسته بود، در دل هر جمله یادداشت این موضوع خودش را نشان می داد.

با خودش گفت چرا باید بین من و یادداشت های دفترچه ام این قدر فاصله باشد؟ سؤال تکان دهنده بود! واقعا چرا؟ احساس می کرد دفترچه اش نشان إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ است اما خودش چی؟ آیا این جمله در وجود خودش هم نقش بسته بود؟ اراده کرد نور را حس کند، اراده کرده بود حواسش جمع باشد، او باید از دفترچه اش – که بی جان و بی اراده است- بیشتر نشان مادر مهربان باشد؛ هر کس وجود او را برگ بزند، در هر صفحه یک نتیجه بگیرد.

با خودش می گفت من بر دفترچه این نقش را زدم کاش مادر محبت کنند بر وجودم کتابت بفرمایند: إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلُ نَدْعُوهُ إِنَّهُ هُوَ الْبَرُّ الرَّحِيمُ، کمی با خودش فکر کرد، گفت مادر چنین محبت کرده اند کاش من مانند برگ کاغذ بی آلایش باشم تا آنچه او می نگارد بماند و بدرخشد که او از قدیم مهربانی می کردند و چنین بوده اند و هستند و خواهند بود.