چه زیبا آیةالله حائری ترس از مرگ را توضیح می‌دهند

فرض کنید زمینی به شما داده‎اند و وسطش خط کشیده‎اند.
اسم نصفش را «دنیا» و نصف دیگرش را «آخرت» بگذار.
تو پی‎درپی نصفۀ آخرت را حفاری کردی و با خاکش آجر برای نصفۀ دنیا ساختی و پله گذاشتی و آوردی بالا.
در ابتدا دنیا و آخرت در یک سطح بود اما تو از آخرت برداشته‎ و روی دنیا گذاشتی.

موقع مرگ می‎گویند: از دنیا به آخرت برو، یعنی از این بالا بپر پایین.
تو می‎ترسی.

می‎گویی اگر از این دیوار صدمتری، توی آن گودال صدمتری بپرم، استخوان‎هایم خرد می‎شود.

چه کسی از آخرت یک گودال بی‎منتها ساخته؟

خود تو ! این ترس، از عمل توست
انسان وقتی توبه می‎کند، یک قسمت از دنیا را برمی‎دارد و در آخرت می‎گذارد.
همینطور صدقه ، کمک به پدر و مادر ، عبادات و ….
یواش یواش آخرت بالا می‎آید و این دو هم‎سطح می‎شوند.
وقتی می‎گویند، بفرمایید برویم، قدم از دنیا برمی‎داری و راحت به آخرت می‎روی
و اصلا نمی‌هراسی . . .

آیت الله حائری