صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
چطور عده‌ای که عمر سیاسی شان به پایان رسیده و با جوسازی و بوق های رسانه ای سعی در برگرداندن شخصیت سیاسی رو به احتضارشان به عرصه قدرت دارند، می‌توانند نمایندگان جریان‌های سیاسی برای گفتگوی ملی باشند؟!
گفته‌اند که روزی گدایی وارد دهی شد و هیچ کس جوابش را نمی داد. برای اینکه کم نیاورد، راه می رفت و داد می‌زد که با کدخدا کار دارم نه با آدم عادی! این شاید حکایت تلخ این روزهای برخی جریان‌های سیاسی باشد که با نام گفتگوی ملی دور هم جمع شده‌اند.
در زمستان سال 1395 زمزمه هایی از زبان چهره های اصلاح طلب مبنی بر پیشنهاد طرحی موسوم به «آشتی ملی» شنیده می شد. طرحی که ابتدا از زبان محمد خاتمی، رئیس دولت های هفتم و هشتم، مطرح شد و در ابتدای امر، مطالبات نخبگانیِ اصلاح طلبانه ای چون رفع حصر، دیدار سران فتنه با رهبری و… را هدف قرار داد ولی بعداً سمت و سوی تبلیغات انتخاباتی برای حسن روحانی به خود گرفت.
این روزها اما از طرح جدیدی با همان طرح و ایده با شکل و شمایل جدیدی در فضای سیاسی کشور رونمایی شد: «گفتگوی ملی».
محسن رهامی، چهره ی شناخته شده ی جریان اصلاح طلب، از آغاز جلساتی با هدف وحدت میان جناح های مختلف کشور تحت عنوان «گفتگوی ملی» خبر داده و گفته است: «گفتگوی ملی از سال ۸۹ یا ۹۰ شروع شده، اما یک یا دو سال است که محتوای آن کم‌کم رسانه‌ای می‌شود و آرام‌آرام در حال حصول نتیجه است.»
او همچنین افزوده است: «این جلسات با حضور محمدرضا عارف، حجت‌الاسلام احمد مازنی، عزت‌ا… ضرغامی، محمد صدر، حجت‌الاسلام ابوترابی‌‌فرد، نجف قلی حبیبی، سیدمحمد حسینی، محمدرضا باهنر، محمدمهدی زاهدی برگزار می‌شود. البته اشخاص دیگری هم در این جلسات مشارکت دارند، اما علاقه‌ای به رسانه‌ای شدن نامشان ندارند.»
رهامی شرط ادامه جلسات گفتگوی ملی را خواسته ی بزرگان دو جریان اصولگرا و اصلاح‌طلب اعلام کرد و افزود: «بزرگان هر دو جناح بزرگ سیاسی کشور به این نتیجه رسیده‌اند که باید با یکدیگر گفتمان داشته باشند و شکر خدا خوب هم جواب داده و بسیاری از تنش‌هایی که می‌توانست به جامعه کشانده شود را در این جلسات و با لابی‌هایی که انجام شد، حل کردیم.»
فارغ از اینکه کدام یک از افراد نام‌برده شده در اظهارات رهامی جزو «بزرگان اصولگرایی» دسته‌بندی می‌شوند، توجه به این نکته جالب است که از گفتگوی میان چهره هایی پیر و دورافتاده ی جریان های اصلاح طلب و اصولگرا را با نام گفتگوی ملی یاد می‌شود. باید پرسید که چطور عده‌ای که عمر سیاسی شان به پایان رسیده و با جوسازی و بوق های رسانه ای سعی در برگرداندن شخصیت سیاسی رو به احتضار شان به عرصه ی قدرت دارند، می‌توانند نمایندگان جریان‌های سیاسی برای گفتگوی ملی باشند؟!
خبر عجیب دیگری که رسانه‌ای و البته به سرعت تکذیب شد، برقراری جلسات به اصطلاح گفتگوی ملی در بیت رهبری و انتساب فعالیت‌های این مجموعه به رهبر انقلاب بود.
این خبر در ابتدا توسط محسن رهامی در گفتگو با سازندگی منتشر شد و سپس محمد صدر در گفتگو با سایت جماران مدعی ارسال نتایج این گفتگوها برای رهبر انقلاب و سایر مسئولان شد. خبری که به نظر می‌رسد تلاشی برای ارتباط دادن این گفتگوها با رهبر انقلاب و یا دفتر ایشان باشد.
البته طولی نکشید که روزنامه سازندگی که خود اولین منتشرکننده این خبر بود، به سرعت ادعای قبلی خود را تکذیب و تصحیح کرد. سازندگی در این باره اعلام کرد که این جلسات توسط ابوترابی در دفتر شخصی و به ابتکار خود ایشان تشکیل می‌شود نه در بیت رهبری، و این جلسات هیچ ارتباط تشکیلاتی با دفتر رهبری ندارد.
سوی دیگر این جریان اما اعلام خبرهایی از اعضای این مجموعه مبنی بر عدم حضور سایر اضلاع جریان اصولگرایی و از جمله جبهه پایداری در این جلسات است.
احمد مازنی در مورد حضور جریان‌هایی که او آنها را تندرو می‌خواند، این طور اظهار نظر کرد: «الویت اول ما، این نیست که دنبال افراد تندرو و مسائل تند برویم چرا که در این صورت این موضوع در نطفه خفه می شود. ما ابتدا با کسانی که معتدل و علاقه مند هستند در موضوعات مشترک کار می‌کنیم.»
او ادامه می‌دهد: «به مرور جلوتر برویم، ان شاءا… نوبت افراد تندرو هم می‌شود، قطار گفت و گوی ملی برای جبهه پایداری هم جا دارد اگر بخواهند در این جریان حضور داشته باشند.»
این ادعاها در حالی است که نه‌تنها جبهه پایداری، بلکه هیچ حزب و گروه اصولگرای دیگری نیز حاضر به همراهی با این جلسات خودساخته نبوده و نیست. با این وصف مشخص نیست که چرا اعضای این گعده‌های سیاسی که کسی رغبتی برای حضور در آن ندارد، عضویت در محافل دورهمی خود را با منت به دیگران پیش‌فروش می‌کنند!
حجت الاسلام حمید رسایی نماینده سابق مجلس در همین باره می‌گوید: «چنین گفتگوهایی بیشتر با نگاه تبلیغاتی صورت می‌گیرد و واقعی نیست، چون افرادی که ادعای طراحی چنین گفتگوهایی را دارند، خودشان از جمله کسانی هستند که در روزهایی که ملت ایران در حال تدارک برای جشن ملی یک کار ملی بودند، با ادعاهای دروغ بهانه به دست دشمن دادند و این افراد همچنان هم بر همان مسیر در حال حرکتند.»
وی همچنین با تأکید براینکه هدف طرح موسوم به گفتگوی ملی اینست که التماس می کنند که ما هستیم؛ لطفا فراموشمان نکنید؛ تصریح کرد: «چهار نفر که خودشان، خودشان را قبول دارند، برخی از اسامی موجه را هم اضافه کرده اند تا خود را نماد گفتگوی ملی معرفی می‌کنند، در حالی که این نشانه گفتگوی ملی نیست بلکه نمایش انتخاباتی است.»
وی همچنین افزود: «حتی اگر چند چهره موجه هم چنین موضوعی را بپذیرند، این نشانه گفتگوی ملی نیست بلکه نشانه گفتگوی چند چهره با نگاه متفاوت با همدیگر است.»
تشکیل چنین جلساتی با ترکیبی که اعلام شده، نتایج از پیش معینی دارد. گفتگوهایی که با هدف تنفس مصنوعی به جریان‌های مرده سیاسی با اسامی دهان‌پرکن به راه افتاده و اثری از تقوا و سلامت سیاسی در آن دیده نمی‌شود. ایده «گفتگوی ملی» در لایه‌های عمیق خود هیچ تفاوتی با طرح «آشتی ملی» خاتمی ندارد؛ طرحی که رهبر انقلاب در واکنش به آن فرمودند: ««یک عدّه‌ای یاد گرفته‌اند تعبیرات “آشتی ملّی، آشتی ملّی” [را گفتن]؛ این حرفها به نظر من معنی ندارد؛ مردم مجتمعند، با هم متّحدند؛ … چرا می گویید آشتی؟ مگر مردم با هم قهر هستند که بخواهند آشتی کنند؟ قهری وجود ندارد، البته مردم ما با کسانی که در سال ۸۸ به روز عاشورای حسینی اهانت کردند و با قساوت و لودگی و بی‌حیایی، جوان بسیجی را در خیابان لخت کردند و کتک زدند، قهر هستند و با آنها آشتی هم نمی‌کنند.»
