بایگانی برچسب: سینمای

سینمای ایران

چرا اسم این سینمای موجود تزویر است؟ برای اینکه آیا فقر را نشان می‌دهد به‌مانند سینمای نورئالیسم ایتالیا تا علیه مناسبات ظالمانه فاشیستی بجنگد؟ یا آیا فقر را مانند سینمای چپی که در دنیا وجود دارد نشان می‌دهد؟ خیر، فقر را نشان می‌دهد برای تحقیر فقیر.

تهیه‌کننده ۳۳ روز می‌گوید متأسفانه من یادم نیست که در این سال‌های بعد انقلاب وزارت خارجه ما فعالیت فرهنگی و هنری روشن و مستقلی داشته باشد، ما باید سپاه قدسی در عرصه فرهنگی داشته باشیم تا بتواند تمام کشورهای اسلامی را پوشش دهد.

یک کارشناس فرهنگی می‌گوید که با وجود داشتن بودجه میلیاردی جشنواره‌های سینمایی ما، ضریب دادن و گردآوری فیلمسازان جهان اسلام صورت نگرفته است و مدیران و نهادهای ما هیچ طرح و برنامه مشخصی در این زمینه ندارند.

«عبور از سینمای سانسور» حقایق سینمای ایران را به ما نشان ‌می‌دهد؛ حقایق تلخی که در مقابل چشمانمان قرار دارد اما پروپاگاندای جریان شبه‌روشنفکری چُنان ‌آن‌ها را وارونه جلوه داده که تصورات‌ ما فرسنگ‌ها با این حقایق فاصله دارد.

کتاب «عبور از سینمای سانسور؛ تاملاتی در فیلم سازی غیرطبیعی ایران» نوشته وحید جلیلی به‌تازگی توسط انتشارات شهید کاظمی منتشر و راهی بازار نشر شد.

نزدیک سه هزار فیلم بلند پس از انقلاب ساخته شده است که در این میان نمی‌توان به اندازه انگشتان یک دست فیلم درباره ظهور و حتی عام‌تر درباره مقوله «انتظار» پیدا کرد.

مرور آثار سینمایی و شبکه نمایش خانگی نشان می‌دهد خبری از دختران موفق در آثار این حوزه‌ها نیست یا حداقل می‌توان گفت کمتر نمونه‌ موفقی از دختران در این آثار به تصویر کشیده شده‌اند.

اکبر نبوی نامه‌ شماری از سینماگران به رئیس قوه قضائیه برای آزادی محمد امامی را یک اتفاق سیاه در سینمای ایران دانست.

سینما و تقابل نقد هنری و نقد محتوایی

فیلمسازان ژانر نکبت، با چپاندن همه‌ی تلخی‌ها و سیاهی‌های ممکن در فیلم‌هایشان، ایران را کشوری غیر قابل سکونت تصویر می‌کنند؛ آن‌ها در داخل مروج مهاجرت هستند و در خارج، توجیه‌کننده‌ی تحریم‌های ظالمانه آمریکا.

جشنواره فیلم فجر ، تا چه حد آنچه به عنوان موضوع اصلی‌اش یعنی فجر انقلاب اسلامی، بر عنوان آن جای گرفته را بازتاب داده و می‌دهد. راه دور نرفته و به همین دو سه سال اخیر می‌پردازیم. از خودمان هم نمی‌نویسیم که نکند متهم به تخریب و سیاه‌نمایی بشویم. مرکز …

در سونامی هیچ خبری از وطن و وطن‌دوستی نیست. تیم تکواندو که یک جا پناهنده شده‌اند و بقیه‌ای که مانده‌اند هم همان جوان‌های بی وطن فیلم‌های به اصطلاح اجتماعی‌ای هستند که رویای مهاجرت را در سر می‌پرورانند.

همه‌ی نماهای فیلم آشفتگی کج بسته شده‌اند و این مسئله آن‌قدر اذیت‌کننده است که صدای اغلب تماشاگران و منتقدین را درآورده؛ اما توجیه این قاب کج، از کجی آن هم اذیت‌کننده‌تر است: قاب‌بندی فیلم قرار است حس آشفتگی ایجاد کند.

بررسی مسیحیت و تبلیغ آن در سینمای کریسمس نسبت جالبی با نظام سرمایه‌داری دارد.

نشست خبری دهمین جشنواره مردمی فیلم عمار صبح روز قبل با حضور وحید جلیلی، نادر طالب‌زاده و جمعی از اهالی رسانه در حسینیه هنر برگزار شد.

علت کمرنگ شدن سینمای دینی ضعف در پژوهش و فضای فکری و گفتمانی نیست، بلکه عدم تولید انبوه با پشتوانه قوی دولتی دلیل آن است.

فیلم هایی مثل سرخپوست می توانند آغازی باشند برای پایان طرز فکر آپارتمانی شده ی فیلمسازان ایرانی؛ تفکری که به دنبال موفقیت های پر حرف و حدیث سینماگران جشنواره ای ما در جشنواره های خارجی ایجاد شد و اعتماد به نفس را از آن ها گرفت.

سوال این‌جاست که آیا نباید فیلمسازی در خارج از کشور توجیه درون متنی داشته باشد؟ اغلب ایده‌ها و احیانا مفاهیم این‌گونه فیلم‌ها، در داخل کشور هم امکان تولید دارند و هیچ توجیه روایتی‌ای برای حضور شخصیت‌ها در کشوری خارجی وجود ندارد.

مدت‌هاست که اهالی سینما و فرهنگ کشورمان پاسخی جز سکوت برای این سئوالات ندارند و در سکوت به تماشای ذبح شدن فرهنگ و هنر کشور و سقوط سلیقه‌ی تماشاگر ایرانی نشسته‌اند.