اشعار

بهار آمد و، گُلزار نور باران شد      

ببندی در ز روزن سر برآرد

 به سوی‌ قبله‌ی‌ عاشق، نماز باید کرد

دو دست رحمت خود را، گشوده «تا تو بیایی»

فاطمی یعنی درون کهف با مولا شدن

کز این برتر اندیشه بر نگذرد

نوبهار آید و، گلزار شکوفا گردد      

که با چندین گنه امیدواریم

مژده ای‌ مُرغ چمن،فصل بهار آمد باز      

ز سبزه‌زار چمن، بوی‌ نو بهار آید        

بهار آمد، جوانی‌ را پس از پیری‌ ز سر گیرم      

از آن روزی که مولایم شود بیمار میترسم

حکایت/ می‌کرد بر آن ضعیف زوری

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

بوسه زد باد بهاری‌، به لب سبزه به ناز

شه بال و پر گشوده حاشا که جا بمانی

سال‌ها شد که منم بر درِ میخانه مقیم

مهدی جان، خدا کند که بیایی