متولیان فرهنگ مسؤول دوقطبی شدن فضای امروز جامعه هستند/ رهبری از رشد فرهنگی ما ناراضی‌اند

چگونه است که با وجود یک خدا، یک قرآن، یک اهل‌بیت و یک ولیِّ‌فقیه، کار ما در جامعه اسلامی، به جریان‌ دو قطبی پر رنگ و بلکه چند قطبی منجر می‌شود؟

در این صورت چرا تا این مقدار در تعیین صراط متفاوت هستیم؟! عرضم این نیست که همه باید یک‌سان و یک جور باشیم! به هر حال تفاوت‌ها وجود دارد. این را می‌فهمیم که در روش‌ها می‌تواند سلیقه‌های متفاوتی انتخاب شود. اما تا چه حدّ؟! آیا چارچوب‌ها هم باید متفاوت باشد؟ آیا کلیات هم باید متفاوت باشد؟ این حدّ تفاوت چه‌قدر است؟! بله، انسان ۱۰ درصد، ۲۰ درصد، ۳۰ درصد تفاوت سلیقه را می‌پذیرد، ولی وقتی تفاوت و اختلاف به ۱۸۰ درجه می‌رسد، این دیگر معنی‌اش این است که این دو گونه بینش، متضاد یکدیگر است. ما مشابه این تفاوت را در همان اوایل انقلاب شاهد بودیم. اسلامی که امام خمینی(ره) مطرح می‌کرد با اسلامی که بقیه آقایان مطرح می‌کردند. هر چند نام هر دو، اسلام بود، اما بسیار متفاوت از یکدیگر بود. درست مقابل هم بود.

از درون کلام امام، فقط عناوین را بدون درک محتوای آن، انتخاب کردیم و فقط برای ضایع نمودن و پس زدنِ جبهه‌ مقابل‌مان از آن عناوین استفاده کردیم. حال آن‌که باید همت می‌کردیم و محتوای فرمایش‌های امام(ره) را می‌فهمیدیم. فرمایش‌هایی که مبتنی بر قرآن و احادیث اهل‌بیت(ع) است. اگر اسلامِ امام خمینی اسلامی است که این ویژگی را دارد، چرا ما تبیینِ رسایی از آن اسلام نداریم تا همه براساس آن حرکت کنیم و به قول ایشان چرا ما نباید وحدت کلمه داشته باشیم.

 روی همین حساب، تصورِ من این است که ما در کارهای فرهنگی‌مان، باید بحث‌های پژوهشی‌مان را قدرتمند کنیم. باید یک مقدار از حالتِ ژورنالیستی فراتر برویم. ما کشوری هستیم که باید تولید فکر کنیم. شما ممکن است این کاریکاتورها را در هر جای دیگر دنیا هم ببینید، ولی اگر ما یک پژوهشی داشته باشیم و با یک ابعاد جدید، نگاهی جدید به جامعه جهانی تزریق کنیم، قدمِ بسیار رو به جلویی برای رشد بشریت، برداشته‌ایم. هر چند که نباید از این موضوع صرف نظر کرد که این کارها، هم زیباست و هم از نظر تکنیکی بسیار قدرتمند است و زمانی مناسبی هم به نمایش گذاشته شده است.

* در حال حاضر، این بحث بسیار اهمیت دارد که اگر ما بخواهیم تولید فکر را در حوز‌ه هنر تعریف کنیم، این کار به چه صورت است؟ چون شاید مخاطب در نگاهِ اول، فقط یک اثرِ هنری ببیند و آن معرفتی را که پشتِ آن اثر هنری وجود دارد،نبیند. این تولید فکر را چطور به وادیِ هنر بیاوریم؟

ما قرار نیست بیاوریم؛ ما قرار است فضا ایجاد کنیم. هنرمند ما در چه فضای فکری نفس می‌کشد؟ جمهوری اسلامی کجای کارش اشکال دارد که منِ هنرمند، تولیداتِ سینمایی‌ام، چنین از آب در می‌آید، تولیداتِ نقاشی‌ام از یک سطحی بالاتر نمی‌رود؟ در مدیوم‌های دیگر هنری هم به همین منوال است. ثمره‌‌اش این می‌شود که رهبری از رشد فرهنگیِ ما ناراضی است. کجای تفکرِ جمهوری اسلامی مشکل دارد که منِ انقلابی نمی‌‌توانم راهم را پیدا کنم؟ یک جای کار مشکل دارد.