تقریری زیبا از مهدویت (عج) در قرآن

بسم الله الرحمن الرحیم

واژه رسول و رسالت، با مرسوله و مرسولات، ارتباطی تنگاتنگ دارد و طبق آیات قرآن و روایات اهل بیت (ع) این واژگان با بحث مهدویت کاملاً مرتبط هستند. به عنوان نمونه، نوح (ع) که یکی از رسولان اولوالعزم هستند، بعد از نهصد و پنجاه سال در خلال این که در قوم خود زندگی می‌‌کند، مرسولاتی می‌‌آورد، و این مرسولات را از عوالم بالاتر یا از آینده‌های دور دست، به سمت دنیا می آورد.

طبق قرآن برترین مرسولۀ نوح (ع) کشتی نیست، برترین مرسولۀ نوح (ع) یک چیزی است به نام ﴿أَعْيُنِنا﴾، نوح (ع) را می‌‌خواهید بشناسید با ﴿أَعْيُنِنا﴾ باید بشناسید، ﴿أَعْيُنِنا﴾ یعنی چشمان ما، این موضوع سه بار برای نوح (ع) در قرآن آمده است؛ آیه ۳۷ سورۀ هود، آیه ۲۷ سورۀ مؤمنون و آیه ۱۴ سورۀ قمر.

نوح (ع) مرسولاتی را آورد، آورد، آورد، برای چه کسی؟ برای مهدویت؛ «فَثَبَتَتِ اَلْعَزِيمَةُ لِهَؤُلاَءِ اَلْخَمْسَةِ فِي اَلْمَهْدِيِّ»[1] برای مهدویت، نه برای خودش، نه برای قومش، برای مهدی (عج) تا اینکه خداوند به او فرمود چیزی می‌‌خواهم به تو بدهم، این را به سمت دنیا ببر ﴿وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا﴾ طبق آیه ۳۷ هود و آیه ۲۷ مؤمنون ﴿وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ بِأَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا﴾ چشمی باید داشته باشی، این چشم بقدری باید خالص باشد، بقدری باید پاک باشد، پاک از آلودگی‌‌ها، خالص از نفس، هیچ حجابی، هیچ زَروَرقی در این چشم نباید باشد، تا من از طریق این چشم نگاه کنم.

نوح (ع) دغدغۀ مهدویت داشت، بخاطر این موضوع، برای اینکه این نگاه خدایی را بتواند پایین بیاورد و عامل این نگاه خدایی بشود، خیلی چیزهایش را فدا کرد؛ اوج نوح (ع) واژۀ ﴿أَعْيُنِنا﴾ است.

خداوند به نوح (ع) دو چیز عطا می‌‌کند: ﴿أَعْيُنِنا وَ وَحْيِنا﴾، این دوتا چه زمانی است؟ ﴿وَ اصْنَعِ الْفُلْكَ﴾ وقتی می‌‌خواهد کشتی را بسازد، به قولی دویست سال کشتی ساختن طول کشید، زمان این را نمی‌‌دانیم و زمانش هم برای ما مهم نیست، اما یک زمانی داشته است، با دو عنصر کشتی را ساخت با﴿أَعْيُنِنا﴾ و ﴿وَحْيِنا﴾، اما وقتی می‌‌خواهد کشتی حرکت کند، ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾ طبق آیه ۱۴ قمر، حتی ﴿وَحْيِنا﴾ هم کنار زده شد، ببینید نوح (ع) برای اینکه مهدوی شود، خیلی چیزها را باید کنار می‌‌زد، در وجودش، در لایه‌‌های وجودش، در ابعاد وجودش، به اندازۀ یک زَروَرق هم نباید مانعی می‌‌بود، تا زمانی که نگاه خدایی از طریق او جاری می‌‌شود، حتی رنگِ نگاه خدایی عوض نشود، زَروَرق خیلی نازک است، اما رنگ دارد، زَروَرق خیلی نازک است، اما اعوجاج در تصویر ایجاد می‌‌کند، تا وقتی به اندازۀ یک زَروَرق، در ابعاد نوح (ع) حجابی وجود دارد، نوح (ع) نمی‌‌تواند ﴿أَعْيُنِنا﴾ را پایین بیاورد، بعد از این همه سعی، برای اینکه نکند بازهم خدشه‌‌ای وارد شود، چون ﴿أَعْيُنِنا﴾ خیلی عنصر گران قیمتی است، خداوند با وحی کمک می‌‌کند، تقویت می‌‌کند، وقتی که نوح (ع) دیگر می‌‌تواند با ﴿أَعْيُنِنا﴾ کار کند، محکم‌‌تر از این است که به اندازۀ یک زَروَرق هم در وجودش باشد، آن موقع هنگام حرکت کشتی می‌‌بینید که ﴿وَحْيِنا﴾ دیگر نیست ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾، نوح (ع) این است.

نوح (ع) این است: ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾؛ خودش را هم باید کنار بزند، اول متعلقاتش را، بعد خودش را، تمام ابعاد وجودش را باید پاک‌‌سازی کند، هیچ نفس و نفسانیاتی نباید در وجودش باشد تا ﴿أَعْيُنِنا﴾ جریان پیدا کند، در این صورت دیگر چه کسی باقی می‌‌ماند؟ مسؤولیت کار با کیست؟ کسی نمی‌‌داند مسؤولیت کار با کیست، اما در صبح ظهور آشکار می‌‌شود.

امام زمان (عج) در اولین خطبه‌‌ای که می‌‌خوانند، در بخشی از خطبه‌‌شان می‌فرمایند[2]: هر کسی می‌‌خواهد به نوح نگاه کند، هر کسی طالب این است که به نوح نگاه کند، به من نگاه کند که من همان نوح هستم! چرا این جمله؟ نوح (ع) حتی خودش را کنار زده است، یکی باید مسؤولیت کار را به عهده بگیرد، نوح (ع) تا وقتی نوح است، امام زمان مسؤولتش را به عهده نمی‌‌گیرند، زمانی که نوح (ع) آن است که ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾ از طریق او صورت می‌‌گیرد، آنجاست که امام زمان مسؤولیتش را به عهده می‌‌گیرند، نوح (ع) به قولی 2800 سال زندگی کرد، امام زمان به کل2800 سال کاری ندارند، 950 سال در آن قوم خاص زندگی کرد، امام (ع) به آن هم کاری ندارند، خیلی خدایی بود، امام (ع) به آن هم کاری ندارند، نوح را با چه می‌‌شناسند؟ نوح را با ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾ می‌‌شناسند، همه چیزهایش را کنار می‌‌زنند، نوح این است و [می‌فرمایند] مسؤولیت این ماجرا با من!

ببینید مهدویون این‌طور بودند؛ گفتن این‌ها ساده است، وصف این‌ها ساده است، اما انجام دادن آن برای ماها محال است، لذا مسؤولیت اعمال ما را کسی به عهده نمی‌‌گیرد، رسولان که همه چیزشان را کنار می‌‌زنند، تمام نفسانیات‌‌شان و در نهایت نفس‌‌شان را فدا می‌‌کنند، امام (ع) مسؤولیت آنها را به عهده می‌‌گیرند، این را ده سال بعد از صبح ظهور نمی‌‌فرمایند، اینقدر برای یاران‌‌شان احترام قائل‌‌اند که در اولین خطبۀ صبح ظهور این موضوع را اعلام می‌‌کنند، اول می‌‌آیند یاران‌‌شان را در طی این چندهزار سال معرفی می‌‌کنند، مسؤولیت یاران‌‌شان را خودشان به عهده می‌‌گیرند، چه قدردانی خوبی می‌‌شود، قدردانی صاحب از رعیت، لذا مهدویت زیباست، مهدویت دل‌‌نشین است، ما خیلی راحت از مهدویت صحبت می‌‌کنیم، راحت هم وارد آن می‌‌شویم، اما مهدویت زمانی که به رفتارهای رسولان و بخصوص به اولوالعزم من الرسل کشیده می‌‌شود، یک قیمت عجیبی پیدا می‌‌کند، مهدیون یعنی کسانی که عامل ﴿فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُمْ مِنِّي هُدىً﴾ بودند.

مهدیون یک عالم دیگری دارند، یک سعی دیگری داشتند، در وادی دیگری سلوک می‌‌کردند، با وادی ما خیلی تفاوت داشت، ما از راه خدا حرف می‌‌زنیم، آنها عمل می‌‌کردند، ما از رسالت حرف می‌‌زنیم، آنها مرسولات را از ارتفاعات بالا به پایین ارسال می‌‌کردند، از ابتدای هبوط، مهدیون پیوسته در زمین بودند، امامِ مهدیون، امام زمان  (عج) هستند و در صبح ظهور مسؤولیت همۀ آنها را قبول می‌‌کنند و در حقیقت چه می‌‌خواهند بفرمایند؟ من بودم از چشمان نوح نگاه کردم؛ ببینید کشتی نوح سکان نداشت، کشتی نوح بادبان نداشت؛ آیا یک قایق بود؟ نه، یک کشتی بسیار بزرگ بود، قواعدی که در مهندسی کشتی نوح بکار رفته بود، الان دنیا در آن حیران است، آثار کشتی نوح را که کشف کردند، حیران‌‌اند، چطور می‌‌شود؟! این قوانین الان برای ساختن یک کشتی بزرگ کشف شده است، کشتی به این عظمت، حرکت می‌‌کرد از لابلای امواجی مانند کوه[3]، چگونه عبور می‌‌کرد؟ ﴿تَجْري بِأَعْيُنِنا﴾ با نگاه کسی، کشتی هدایت می‌‌شد، در صبح ظهور، آن فرد خودش را معرفی می‌‌کند، این من بودم که از چشمان نوح نگاه می‌‌کردم.

نوح (ع) برترین مرسوله‌‌ای که پایین آورد چشمان مهدی (عج) بود؛ نگاه مهدی را پایین آورد؛ رسولان (ع) بخصوص اولوالعزم من الرسل، فضایل مهدی را پایین آوردند، مجموع فضایل مهدی که پایین آورده شد، آن موقع جسم مهدی (عج) باید شکل می‌‌گرفت، لذا دیگر زمانی رسیده بود که تک تک  اهل‌‌بیت (ع) بیایند تا از نسل اهل‌‌بیت  (ع)، امام مهدی (عج) متولد شوند، پا به دنیا بگذارند، قبل از اینکه پا به دنیا بگذارند، صفات‌‌شان، متعلقات‌‌شان پایین آورده شد، چطور، توسط کدام مَلک؟ ملائک توان تحمل این موضوع را نداشتند، رسولان (ع) بخصوص اولوالعزم مِنِ الرُّسل، اینها را یکی یکی آوردند، سپس: ﴿أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‌‌ أَهْلِها﴾ همه را تحویل دادند، لذا اهل‌‌بیت (ع) وارث امانات بودند، امام به امام، این ارث را تحویل دادند، تا به امام زمان (عج) رسید، لذا صبح ظهور امام (ع) می‌‌فرمایند من بودم تمام آن کارها را انجام دادم.

خدایا! رسولان (ع) برای مهدی (عج) کار انجام دادند؟ یا امام زمان (ع) برای رسولان (ع) کار انجام دادند؟ صحیح آن این است که خود مهدی (عج) از طریق رسولان (ع)، برنامۀ مهدویت شان را در خلال زمان جلو آورده‌اند. والسلام

مسعود خزاعی

27 خرداد 98

 

 

[1]. امام باقر(ع):«فَثَبَتَتِ اَلْعَزِيمَةُ لِهَؤُلاَءِ اَلْخَمْسَةِ فِي اَلْمَهْدِيِّ»، پس تثبیت شد اولوالعزمی برای آن پنج (بزرگوار) در ماجرای مهدویت… إثبات الهداة بالنصوص و المعجزات، جلد۲ ، صفحه۳۳

[2]. علامه مجلسي، رضوان الله تعالي عليه، در آغاز جلد پنجاه و سوم کتاب «بحارالانوار» طی حديث مفصلي از امام صادق عليه السلام این حدیث را نقل کرده است: «وسيدنا القائم عليه السلام مسند ظهره الي الکعبة و يقول: يا معشر الخلائق، الا و من اراد ان ينظر الي آدم و شيت، فها انا ذا ادم و شيث الا و من اراد ان ينظر الي نوح و ولده سام فها انادا نوح و سام، الا و من اراد ان ينظر الي ابراهيم و اسماعيل فها انا ذا ابراهيم و اسماعيل، الا و من اراد ان ينظر الي موسي و يوشع، فها انا موسي و يوشع …»

[3] . و هی تجری بهم فی موج کالجبال … هود/ 42