ايران، شیعه خانه ماست، كج مي‏شود، امّا ما با انگشتمان نگهش داشته ایم

• ايران، شیعه خانه ماست، كج مي‏شود، امّا ما با انگشتمان نگهش داشته ایم و نمي‏گذاريم خراب شود

مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد جمعه اصفهان، در سال 1392 قمری می فرمود:
نمي‏دانيد امام ‏زمان علیه السلام، چقدر آقائي دارد، چقدر لطف دارد، چقدر عاطفه دارد، شما را دوست دارد. داستانی را بگویم که مخصوص به شما شيعیان ایرانی است. امام ‏زمان علیه السلام به شما نظر محبّت دارد، به همين شيعه. اين قصّه به يك واسطه سند دارد، و آن واسطه استاد من، مرحوم آقا ميرزا مهدي اصفهاني اعلي الله مقامه الشريف است. اين قصه را ايشان نقل كردند. ايشان مدّتي نزد مرحوم آیت الله آقا ميرزا حسين نائيني تلمّذ مي ‏كرده‏ است، و مورد عنايت مرحوم ميرزاي نائيني بوده ‏است. این قصّه يك واسطه دارد، آن هم مردي است که صالح و متّقي است و به من كه محرم سرّش بودم، گفته ‏است.
در آن جنگ بين المللی اول، دو مهمان ناخوانده از چپ و راست به ايران ريختند، اوضاع ايران در آن تاريخ خيلي متشنّج شده بود، اصلاً كشوري شده بود بي صاحب. از يك طرف روس‌ها ريختند و تصاحب كردند، از يك طرف ديگران ريختند و تصاحب كردند. يك وضع عجيبي بود. و مردم ايران مضطرب، منقلب، هيچ تكيه گاهي نداشتند. مرحوم ميرزاي نائيني، از اين پيشامد ناهنجار به ساحت مقدس اميرالمومنين علیه السلام و سائر ائمّه طاهرين علیهم السلام، مخصوصاً به پيشگاه مبارك امام ‏زمان علیه السلام، شكايت ‌هاي زيادي می کند.
مرحوم ميرزاي نائيني می گوید: من خيلي به حضرت حجّت علیه السلام ناليدم: يابن العسكري! ايران اين ‌طور شده است. مردم، بي سر و سامان شده اند، بي پناه شده اند. نظم نيست، امنيّت نيست، چنين و چنان است. يك روز همين‌طوري كه متوسّل شده بودم، بر من مكاشفه‌اي شد و حضرت را زيارت كردم. ديدم حضرت در کنار ديوار مرتفعي که سر به آسمان كشيده، ایستاده اند. پس با انگشت به من اشاره فرمودند كه نگاه كن، و من نگاه كردم. ديدم ديواري که سي يا چهل متر ارتفاع دارد، چهار متر، پنج متر بالاي ديوار منحني شده است، و عمّا قريب است كه مي‏افتد، چرا که به يك موئي بند است. اين ديوار چهل متري اين‌طور كج شده ‏است. پس حضرت به من اشاره کردند كه نگاه كن. نگاه كردم، ديدم انگشت حضرت هم به طرف ديوار است. پس فرمودند: اين ديوار، ايران است، (این عین عبارت است که استادِ من می گفت) كج مي‏شود، امّا ما با انگشتمان نگهش داشته ایم و نمي‏گذاريم خراب شود. اين‌جا، شيعه خانه ما است. كج مي‏ شود، اما نمي ‏گذاريم خراب بشود.
امام ‏زمان علیه السلام به شما شيعيان لطف دارد، محبّت دارد. شما هستید كه دوره سال، حسين حسين مي ‏گویيد، شما هستيد كه پرچم ‌هاي سياه و سبز يا اباعبدالله الحسين علیه السلام در بازارهايتان، به پا می کنید. نام مقدّسش را پخش مي ‏كنيد و برای او گريه مي ‏كنيد. شما هستيد كه ماه محرّم و صفر به سينه مي‏ زنيد كه كبود مي‏شود، با زنجير به پشت مي ‏زنيد به طوري كه سياه مي ‏شود. شما هستيد كه در راه روضه خواني امام حسين علیه السلام، در راه زيارت امام حسين علیه السلام بذل مال مي ‏كنيد. شما هستيد كه در دو ماه جمادي الاولي و جمادي الاخری، درِ خانه مادرش فاطمه زهرا علیها السلام مي ‏رويد، برايش اشك مي ‏ريزيد. اين شعائر تشيّع، در ايران است و لذا حضرت شما را دوست مي‏ دارد.
البته اغلب از امام زمان علیه السلام غافل هستيم، و آن‌طور كه بايد و شايد، به ایشان توجّه نداريم، مع ذلك، او در حقّ ما لطف دارد، او به بركت امام حسين علیه السلام، به بركت مادرش فاطمه زهرا علیها السلام، به بركت جدّش اميرالمومنين علیه السلام که نامش در مناره‌هاي مساجد ايران با كمال آزادي، «اشهد ان عليا ولي الله» گفته مي‏شود و شما هستيد كه اسم علي علیه السلام را بلند مي ‏كنيد، اسم امام حسين علیه السلام را بلند مي ‌كنيد، اسم فاطمه زهرا علیها السلام را بلند مي ‏كنيد؛ امام‏ زمان علیه السلام روي اين جهات به شما محبّت دارد. اگر محبّت به آن بزرگوار هم داشته باشيد، به ذات خودش قسم، لطفش ده برابر مي ‏شود.
(سخنرانی های مسجد جمعه اصفهان، سال 1392 قمری، مجلس دهم)