پروردگار قریب

بسم الله الرحمن الرحیم

قریب واژه‌ای آشنا و مأنوس برای دل‌های مشتاق است. واژه‌ای که بوی آرامش و امنیت می‌دهد. این کلمه بارها در قرآن مطرح شده و یادآور مهربانی خداوندی که به بهانه‌های بسیار سفرۀ رحمتش را برای بندگانش می‌گستراند تا یادآور مهربانیش شوند. خداوندی که رحمتش ، فتحش ، نصرش ، غفرانش‌، تواب بودنش و البته صبحش قریب است ، پروردگاری که هم شنوا و بیناست و باز هم قریب؛ قربی لا مکان و لا زمان اما نزدیک‌تر از رگ گردن . او نزدیک بندگانش است بواسطۀ دردانه‌های خلقتش یعنی اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام). همیشه نزدیک است اما در موسم برپایی بارعامی با شکوه در ماه ضیافت الهی بواسطه خوبانش نزدیک‌تر می‌شود. ماهی که اگرچه روزه را بر جوارح بندگانش فرض شمرد اما سخت نگرفت تا باز هم دست مهربانیش را بر سر بندگانش مؤمنش بکشد. ماهی که از بنده به یک تمنا از او به صد اجابت، اجاتی نزدیک از باب مطهرون.
آن هم بواسطه قرب به مهربان‌تر از مادری که رب کودکان غریب است.
حمد و شکر پیشکش آستان مهربانیت یا ارحم الراحمین و وجودم فدای لطفت ای پروردگار غریب و قریب من