برای چنین مادری

بسم الله الرحمان الرحیم

نه چپ، نه راست ، نه بالا و نه پایین؛ هیچ راهی وجود نداشت.
همه بهت زده به هم نگاه می کردند.
ملائک یک به یک پایین می آمدند ولی راهگشا نبود.
منبر رسول خدا بازیچه دست بوزینه بازان شده بود.
حاضران با التهاب از یکدیگر می پرسیدند چه خواهد شد؟…
مدتی به همین صورت گذشت.
ناگهان نور عظیمی آسمان را روشن کرد، بلی هنگام نزول الروح بود.
این آخرین امید بود، تنها امید…
همه مشتاقانه چشم به روح بسته بودند و منتظر هنر نمایی الروح بودند.
روح وارد میدان شد، دستان پر مهرش را باز کرد و امری را از جانب خدا در آسمان و زمین جاری کرد…
ناگهان نوری عظیم آسمان و زمین را شکافت و گذشته و آینده را در هم نوردید.
ناظران بهت زده شده بودند!، چه شده است؟!
چه شده است که به یکباره راه باز شد؟
این امر چه بود که به یکباره راه را باز کرد؟
در این لحظات الروح به صدا درآمد:
“يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً”
سپس فرمود:
“فَادْخُلِي فِي عِبَادِي وَادْخُلِي جَنَّتِي”
آسمان و زمین به فغان افتاد.
زمان، زمان تاویل آیه “کهیعص” بود، زمان محقق شدن ذبح عظیم…
راه باز شد اما به چه قیمتی؟! با قیمت خون خدا …
همه در حال مویه کردن بودند که ناگهان صدای الروح فضای آسمان را پر کرد:
“بنی الی …”
آیا نباید برای چنین مادری فدا شد؟!
فدای مادر یعنی “فرزندی که خود حکیم است اما 《فاصبر لحکم ربک》 کرد”
فدای مادر یعنی “ابوالفضلی که تمام توان خود را کنار گذاشت و به سمت علقمه رفت”
فدای مادر یعنی ” اشبه الناس خلقا و خلقا باشی و《ارب اربا》شوی”
فدای مادر یعنی ” در مجلس آن مرد ناپاک بپرسند که چه میخواهید و پاسخ داده شود: فقط و فقط دست بافته های مادر را…”
فدای مادر یعنی” اصحابی که 《امرهم امری و رایهم رایی》 بودند”
فدای مادر یعنی ” بذل مهجه کردن…”
فدای مادر یعنی ” غلام سیاهی باشی و دستان خالیت را نشان مولا دهی و فدا شوی”
فدای مادر یعنی “ذکریا، یحیی، مریم، عیسی، ابراهیم و اسماعیل صادق الوعد”
فدای مادر یعنی ” شتر نفس را نحر کنی”
فدای مادر یعنی ” فقط به نور او توجه کنی”
عمر و جان و مالم، باشد فدای زهرا، باشد فدای زهرا
چون من هر چه دارم، باشد برای زهرا، باشد برای زهرا