صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بخشی از نامه امام علی(ع) به مالک اشتر:
تا مى توانى با پرهيزكاران و راستگويان بپيوند، و آنان را چنان پرورش ده كه تو را فراوان نستايند،
و تو را براى اعمال زشتى كه انجام نداده اى تشويق نكنند، كه ستايش بى اندازه، خود پسندى مى آورد، و انسان را به سركشى وا مى دارد.
بخشی از خطبه ۲۱۶ نهج البلاغه:
از پستترين حالات زمامداران در نزد صالحان اين است كه گمان برند آنها دوست‌دار ستايشاند، و كشور‍‌دارى آنان بر كبر و خودپسندى استوار باشد،
و خوش ندارم، در خاطر شما بگذرد كه من ستايش را دوست دارم، و خواهان شنيدن آن مى باشم.
سپاس خدا را كه چنين نبودم و اگر ستايش را دوست مىداشتم، آن را رها می‌كردم به خاطر فروتنى در پيشگاه خداى سبحان، و بزرگى و بزرگوارى كه تنها خدا سزاوار آن است.
گاهى مردم، ستودن افرادى را براى كار و تلاش روا می‌دانند. اما من از شما می خواهم كه مرا با سخنان زيباى خود مستاييد، تا از عهده وظايفى كه نسبت به خدا و شما دارم بر آيم، و حقوقى كه مانده است بپردازم، و واجباتى كه بر عهده من است و بايد انجام گيرد اداء كنم؛
پس با من چنانكه با پادشاهان سركش سخن میگويند، حرف نزنيد،
و چنانكه از آدمهاى خشمگين كناره می گيرند دورى نجوييد،
و با ظاهرسازى با من رفتار نكنيد،
و گمان مبريد اگر حقّى به من پيشنهاد دهيد بر من گران آيد، يا در پى بزرگ نشان دادن خويشم،
زيرا كسى كه شنيدن حق، يا عرضه شدن عدالت بر او مشكل باشد، عمل كردن به آن، براى او دشوارتر خواهد بود.
پس، از گفتن حق، يا مشورت در عدالت خوددارى نكنيد، زيرا خود را برتر از آن كه اشتباه كنم و از آن ايمن باشم نمی دانم، مگر آن كه خداوند مرا حفظ فرمايد.
