صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
الاعمال بالنیات، مطلبی که بار ها شنیده ایم و در نگاه اول بسیار ساده به نظر می آید…
سجاده را پهن می کنی و می ایستی، نیت میکنی جهت تقرب به پروردگار، به نماز می ایستی…
اما وقتی دقیق می شوی می بینی نیت اصلی، آن درونی ترین حسی که نامحسوس از اعماق وجودت گذر می کند با آنچه در لحظه به عنوان نیت از ذهن گذرانده ای زمین تا آسمان تفاوت دارد!
وقتی به عمق وجودت غور می کنی می بینی بعضی اوقات همین نماز به عنوان واجبی که باید ادا شود برپا شده و منظر مثبتش ، گاه با حالی خوش دست در دستان مادر مهربان عالم در جایی خوش آب و هوا اقامه شده…
به هر حال حالات و روحیات شخص، نیت را تغییر می دهند، گاه به سمت ارتفاعات و گاه….
نیت چونان اسبی سرکش است که باید دهنه اش را محکم در دستانت بگیری، والاّ ناگهان به خود می آیی و می بینی این اسب سرکش عنان گسیخته و از جاده خارج شده، مدت هاست که خارج شده، بدون اینکه حواست بوده باشد و جنس عملت را باخود کشان کشان برده به جایی که نباید…
دوست داری دل نوشته ای بنویسی برای مادر مهربان امت (س)
مثلا با او قراری خصوصی داری در روزهایِ آخر هفته، و دلت می خواهد با دستان پر به پیشگاهش حاضر شوی و خودت را و یک هفتۀ پشت سرت را به محضرش عرضه کنی…
دوست داری لبخند رضایت ایشان را احساس کنی و غرق در لذتی آسمانی شوی…
با تمام وجود این مطلب را متوجه شده ای در صورتی می توانی قلم بزنی که از هرچه غیر اوست خود را خالی کرده باشی و بعد انتظار بکشی، انتظار بکشی تا مطلبی برایت باز کند، موضوعی ،جرقه ای و سپس یک هفته با آن کلنجار بروی تا بر روی کاغذ بنشیند و جهت عرضه آماده شود…
ناگهان به خود میایی، در لحظه ای، در گوشه خلوتی، جایی که خودت هستی و خدایت،
می بینی اسب نیتت در طول هفته رمیده و این حس بر تو غلبه نموده که مطلب را طوری بنگاری که در خور سایت صراط باشد، یا این که قابل هضم برای مخاطب عام باشد، یا این که دوستانت آن را بپسندند و لحظاتی با نوشته تو احساس خوبی را تجربه کنند!
زمان عرضه است، حال تو مانده ای و نوشته ای و آخر هفته ای با نیتی نازل تر از آنچه باید می بود !
این جاست که احساس باخت می کنی، نوشته ای که می بایست باعث حس سر افرازی نزد مادر مهربان شود، می شود مایه شرمساری!
احساس کودک بازیگوشی را داری که اسب امانتی که در اختیارش بوده گریخته
و اکنون بعد از یک هفته گذار در کوچه پس کوچه ها خاکی و سرگردان پیدایش شده!
حال تو هستی و یک هفته در پیش رویت، باید دوباره بلند شوی و حرکت کنی این بار دقیق تر و هوشیارتر!
این اسب بازیگوش از هر غفلتی برای فرار استفاده می کند!
باید تمام حواست در تمام لحظات به او باشد تا منحرف نشود و سرافکنده ات نکند.
این یعنی کلاس درس!
کلاسی هوشمندانه که خالق تو که بهتر از هرکس تو را می شناسد برایت گذاشته تا ارتقایت بدهد.
این یعنی زندگی کردن باولیّ عالم، یعنی نوعی تقوای ولایی، مراقبت از نیات!
هر عملی را بانیت صحیح ومرتفع انجام دهی و مراقبت کنی زاویه پیدا نکند
چون معتقد به حریم ولی می باشی و دوست نداری حتی نیتت خدشه ای در محضر او باشد،
آن را درست پایه گذاری نمایی و بر صحت آن پایمردی نمایی!
رصد کردن لحظه به لحظه درونی ترین ابعاد وجودیت،
خصوصی ترین حریم بین تو و ربت…
آنچه که اگر درست مراقبش باشی می تواند فهو علی نور من ربه شود و اجر و قرب عمل را تا بالاهای آسمان ها بکشاند…
میدان، میدان مبارزه است با بادهایی که می وَزَد و در هر لحظه می خواهد نیتت را باخود به این سو و آن سو ببرد،
در این میدان می شود درک کرد که چرا ریختن آب، توسط ابالفضل ع جایگاهی در سدره المنتهی می یابد!
چقدر جالب و لذت بخش است کلاس های درس مادر مهربان!
خدایا تنها چیزی که می شود بر زبان راند شکری، توام با حیرت است!
همان حمد تو، که این گونه ما را منظور داشتی و در کمال عافیت و شادی تربیت مان میکنی…
الحمد لله رب العالمین
طهورا
اسفند96
