یک “پورنوگرافی” کلامی و پنهانی در سینما و تئاتر ایران شکل گرفته است که فکر نمی کنم نمونه خارجی آن در هیچ کشور دیگری وجود داشته باشد. پورنوگرافی که شنیدن آن باعث شرم و تهوع انسان می شود.
نکته آزاده دهنده تر آنجاست که این پورنوگرافیک شدن ادبیات سخیف، بیشتر در ژانر سینمایی صورت می گیرد که امروزه در ایران به ژانر طنز و کمدی معروف شده است و مخاطبان آن بیشتر کودکان و نوجوانان هستند.
تاثیر ادبیات چنین آثار سخیفی و ارجاعات مدام به سوی آنان به وضوح در گفتار و رفتار دانش آموزان در مدارس قابل مشاهده است.