سیر تا اربعین; گام سی ام از سیر دوم

تقوا، پیشۀ مؤمنین برای زیستن در خطر است.
خطر غفلت، فریفته شدن، سُر خوردن از ارتفاع و افتادن در پای نردبان صعود.
تقوا، حفاظ ظریفی است برای مقابله با درهم شکستن، فرو غلطیدن و در نهایت سقوط.
ایمانِ زیبا و عملِ درست، به تقوا ایمن می‌شود.
اصول و ارزش، تار و پود به هم تنیده‌ای هستند که با خود مسئولیت دارند.
تقوا قبول مسئولیت است در قبال خود و ولایتی که بر ضمه ماست تا جلب رضایت کنیم؛
رضایت خدا، رسولش و امام (ع) که حجت است بر خلق عالم.
درجه بالاتر تقوا آن است که لحظه‌ای نگاه از امام (ع) بر نگیریم
و در نهایت درجه انسان به مقامی می‌رسد که تقوا یعنی دمی بدون امام (ع) ممکن نباشد.
“اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبا عَبْدِاللهِ “
“السَّلاَمُ عَلَيْكَ أَيُّهَا النُّورُ السَّاطِعُ”