سیر تا اربعین; گام بیست و چهارم از سیر دوم

پروردگارا !
دشمنان به چشم دیدند که عصر عاشورا کار امام حسین(ع) در دنیا تمام شد.
اما هرچه تلاش کردند دل‌هایشان شاد نشد. قفل‌های زیادی بر ضمیرشان سنگینی می‌کرد.
در نهایت کوفیان بر زمین گرم نشستند .
آنها ماندند اما امام بار سفر بستند و با یاران‌شان به آسمان رفتند.
تا پیش از آن هل “مِن ناصر یَنصُرُنى” مفهوم «هر که دارد هوس کربُبلا بسم الله» بود.
اما از عصر عاشورا امام حسین(ع) و کاروان مولا ، آن را به «هر که دارد هوس آسمان، بسم الله» رفعت دادند.
مولا 32 روز در مسیر کربلا ، فرصت رهایی را در هر ذره خاک کربلا نِشاء کردند،
تا آیندگان نیز از برکت آن بی‌بهره نمانند و سپس به سوی آسمان رفتند.
حرکت ایشان از مکه، تا کربلا مقدمه‌ای بود برای تفکیک حق از باطل و مرز جدایی انسان‌های حقیر و یاران مقرب.
در عاشورا کربلا باند فرودگاهی بود که ظالمان در آنجا به قعر زمین فرو رفتند
و کاروان حسینی به ولایت حسین (ع) از زمین کنده شده و به اوج پرواز کردند.
آنها رفتند، اما درهای آسمان را گشودند؛ «هر که دارد هوس کربُبلا بسم الله»