سیر تا اربعین; گام بیستم از سیر دوم

هر چیزی در عالم درجه و رتبه ای دارد. همانطور که نظام بشر طبقه بندی شده است.
نظام از آن عالمی است که پروردگارش خدشه ناپذیر و مبرا از هر توصیفی است.
دنیا نقطه شروع صفر مرزی است برای رسیدن به مراتب ما فوق تصور و رشک برانگیز.
آغاز نقطه‌ای است که تمام نقشه‌راه به یکباره نمایان و سپس پنهان می‌شود.
همچون بازی بزرگی که برندگانش بسیار اندک است و ناکامان به بیراهه رفته‌اش فراوان.
اما آنانی در این سیر، محب خدایند که مبارزه را بر کنج عافیت ارجح شمرده و پا در مسیر اصلی بگذارند.
” إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الَّذينَ يُقاتِلُونَ في‌‏ سَبيلِهِ صَفًّا كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ” صف 4
خداوند محبان خود را تنها نمی گذارد و به حسب “الْحَكيمُ” بودنش، برای آنها راه‌های خاصه ای باز می‌کند.
ایام الله، مقاطع نورانی است که خداوند نورش را تام کرده و راه را مرئی تر از گذشته روشن می کند.
از این منظر اربعین تام‌ترین ایام در نورافشانی الهی است که می‌توان توشه برگرفت و در بازی روزگار مسیر اصلی را پیدا کرد.
دنیا پر از راه‌ها و داشته‌های بدلی با قیمت‌های گران است.
روزی نباشد که اندوخته های‌حقیقی را به داشته های بدلی ارزان بفروشیم.