سیر تا اربعین; گام هجدهم از سیر دوم

“يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ”
خداوندا ! چه شد که” لِمَ تَقُولُونَ ما لا تَفْعَلُونَ” مَثل ما شد؟!
غدیر گذشت و علی(ع) غریب و تنها در سجده به معراج رفت؟
حسن(ع) تلخی زهر در درون کشید و پر گشود؟
و حسین (ع) در کربلا قافله ای را به تنهایی از سد ناجوانمردی انسانها گذراند؟!
کربلا محشری بود که مچ ها باز شد و چه بسیار دستان که پوچ بود و شرمندگی را تا ابد و دهر بر پیشانی صاحبانش نشاند.
خدایا تو می‌گویی؛” كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ”
بسیار سخت و بزرگ و گران است، حرفِ بی‌عملِ من انسان که باید مصداق “الَّذينَ آمَنُوا” باشد.
ما با جسم، در کربلا نبودیم اما هر سال در موسم عاشورا روح‌مان پر می‌زند تا توبه گر عهد‌شکنی‌ها باشیم.
ای رحیم ! دستمان بگیر که فراموش نکنیم و توبه نشکنیم که رو سیاهی بر ما روا نباشد.