صراط عشق؛ مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری مجله ی فرهنگی، معرفتی، ادبی، هنری
بسم الله الرحمن الرحیم
بچه های شهر غریب بسته به بال او شدند
هر کجا که او رود همره او ره سپرند
منادی گفت:
به اربعین بروید،
اربعین آیه ای از ایام الله ظهور است،
بروید و مطالعه کنید، ببینید در آنجا چه اتفاقی می افتد.
بچه ها دور هم جمع شدند، میل بر این بود که به اربعین بروند،
کاروانی تشکیل شد و به راه افتادند،
هر که هر آنچه تعلق مادی داشت رها کرد و راهی شد،
احساس می کردند باید مثل کاروانیان، عاشورایی رفتار کنند،
باید از دنیا می بریدند، سبکبال شده و حرکت را آغاز می کردند.
از زمانیکه نیت کرده و شروع به مهیا شدن نموده بودند تغییراتی درون خود حس می کردند،
تغییراتی که عجیب و عمیق بود،
انگار پرتویی از نور ایشان را همراهی کرده و جهتشان می داد.
خیل عظیم جمعیت یک دل و یک رنگ به یک سو رو کرده و بیک سو حرکت می کردند،
موکب های متعددی در میانه راه برپا شده بود،
بعضی هر آنچه در زندگی داشتند بذل کرده و زیر پای زائران حسینی ص گسترانده بودند،
انگار همه آمده بودند به فدای حسین ع،
جانشان ، مالشان و همه زندگیشان!
رفتار ها رنگ و بوی دیگری داشت،
چیزی بر این جمعیت حاکم شده و همه را تغییر داده بود،
عرب و عجم معنی نداشت،
تفاوت زبان و نژاد معنی نداشت،
همه در کنار هم، با صفا و صمیمیت راه می پیمودند، به عشق حسین ع…
اربعین بوی مادر می داد،
نور را حس میکردی که پایین آمده و قابل لمس شده،
انگار عاشورایی دیگر بعد از این همه سال در حال وقوع است،
عاشورایی با همان نور و شاید با همان بهره،
انگار دوباره راه آسمان گشوده شده،
دست رب العالمین این راه را بر روی زمینی ها گشوده تا بیایند، بچشند، لذت ببرند و آسمانی شوند…
همه لطیف شده اند،
همه غریب شده اند،
رفتار ها مادرانه شده،
منمیت دیگرجایی در بین این جمعیت ندارد،
هر کس دوست دارد بالهای تواضع خود را بیشتر زیرپای زائرین امام حسین ص پهن کند،
نفس ها هم فدای حسین ص .
همه وجّهت وجهی للّذی فطر السموات والارض شده اند،
رو بسوی آن نور دارند که به اذن الله پایین آمده،
نور عظیمی که این همه را از مکانهای مختلف می گیرد و می کشاند به این مکان،
به این مکان مقدس،
مکانی که سالهای سال پیش، حسین فاطمه ع جان و مال و فرزندانش را بذل کرد تا راه آسمان برای همیشه بسته نماند.
همه آمده اند،
آمده اند تا منمیت خود را جلوی قدمهای حسین فاطمه ع ذبح کنند
و پرهای خود را بگشایند و به سوی آسمان رفعت کنند،
کربلا همان بیت فاطمه س است،
همان فی بیوت اذن الله ان ترفع و یذکر فیه اسمه است،
همان سرزمین مقدسی است که باید تسلیم باشی و کفش های غرورت را از پای بکنی تا بدان راهت دهند،
فاخلع نعلیک انّک باالوادالمقدّس طوی،
باید تراب شوی تا مورد رضایت ابو تراب شوی.
اربعین صحنه ای از آسمان است،
صحنه ای که برای مدتی کم پایین می آید،
با تمام خصوصیات آسمانی اش،
با تمام نورش،
وسعتش،
زیبایی اش،
اربعین صحنه ای است که مادر عالم برپا می کند
و محبان فرزندش را بدان می کشاند با تمام مادریش.
می گفت :
گفتم خانم جان! این نور شماست که دلها را از جا کنده است،
این نور شماست که متحول کننده احوال این همه است،
این نور شماست که کرم خاکی را هم پروانه می کند،
ندایی آمد: آیا من برای شما مادری نکردم؟این همه سال؟
آیا دست و صورت شمارا نشستم؟
آیا شمارا بر سر سفره خود ننشاندم؟
آیا رجس ها و ناجوری هارا از شما پاک نکردم؟
گفت: بله خانم جان، به خدا قسم که شما برای ما این گونه بوده اید!
فرمود: پس چرا مارا مادر خطاب نمی کنید؟
السلام علیک یا امّاه یا زهراس نفسی لک الفداء یا زهرا س ،
مادر جان ، جانم به فدای شما، جانم به فدای تمام مهربانی های شما،
آخر من حقیر چگونه به خود اجازه دهم شما را مادر خطاب کنم؟
این لفظی است که حسنین ع به کار می بردند
و ابالفضلع نیز از گفتن آن شرم می کرد،
این لفظ متعلق به زینب س است،
من چگونه به خود چنین اجازه ای بدهم؟
مادر جان جانم به فدای شما، آیا اجازه می دهید این جان حقیر فدای شما شود؟
فدای فرزند شما شود؟
بضاعت ما اندک است،
یا ایّها العزیز مسّنا و اهلنا الضّر و جئنا ببضاعه مزجه فاوف لنا الکیل و تصدّق علینا،
این اندک را از ما بپذیر.
به کجا می کشانیم که شود ختم کار من…؟
طهورا
96/8/12
کرمانشاه
